H2OPOLO

Ένα άρθρο του Δημήτρη Κουρέτα καθηγητή στο τμήμα Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

----------------------------

Απόγευμα Πέμπτης και έχω μάθημα Φαρμακολογίας με τους φοιτητές του 3ου έτους…

Για πολλοστή φορά κ. Υπουργέ Παιδείας δεν κάνω το μάθημα όπως είθισται και όπως θα περιμένατε εσείς και όλοι εσείς που θέλετε να απευθυνόμαστε σε ‘επιμελείς’ φοιτητές.

Εγώ δεν θέλω να απευθύνομαι σε ‘επιμελείς’ φοιτητές.

Γιατί οι επιμελείς φοιτητές θα γίνουν μεθαύριο υπάκουοι πολίτες. Και εγώ δεν θέλω υπάκουους πολίτες. Θέλω φοιτητές που θα διαβάζουν συνειδητά, πολύ διάβασμα, αλλά εξαιρετικά ανυπάκουους. Θέλω να με αμφισβητούν, να με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Και εγώ να λέω δεν ξέρω. Θα διαβάσω και θα σας πώ αύριο.

Είχα να παραδώσω για τα φάρμακα του αυτόνομου νευρικού συστήματος. δηλαδή για να το πούμε πιο κατανοητά, φάρμακα που δίνονται για την πίεση, την καρδιά, τον θυμό , την ανησυχία, κλπ. Παρέδωσα το μάθημα γρήγορα και όπως ενίοτε κάνω πιάσαμε κουβέντα για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.

Κουκουλοφόροι, σπασίματα κλπ.

Μετά από συζήτηση μισής περίπου ώρας καταλήξαμε να ασχοληθούμε με τρείς ερωτήσεις και φυσικά και κάποιες απαντήσεις.

Ερώτηση1η. Κινδυνεύει περισσότερο η δημοκρατία από τις πέτρες των 100-200 κουκουλοφόρων ή από το γεγονός ότι για 9η χρονιά οι πτυχιούχοι μας δεν έχουν ΑΚΟΜΗ επαγγελματικά δικαιώματα?

Ερώτηση 2η. Ποιοι είναι αυτοί που τα σπάνε?

Ερώτηση 3η Υπάρχει κοινωνική εξέγερση?



Απάντηση 1.

Συμφωνήσαμε ότι το γεγονός ότι η σχολή μας ιδρύθηκε το 1999 και τώρα μετά από 10 χρόνια ότι τα παιδιά που αποφοιτούν δεν έχουν ακόμη επαγγελματικά δικαιώματα είναι απείρως πιο επικίνδυνο για την δημοκρατία από τις όσες πέτρες στα όσα τζάμια
των όσων τραπεζών.

Απάντηση 2η.

Συμφωνήσαμε ότι είναι συνήθως νεαρά άτομα με όχι ιδιαίτερα γερές άμυνες , από περιβάλλοντα συνήθως με προβλήματα που οι πράξεις τους είναι καταδικαστέες.
Συμφώνησαν σχεδόν όλοι οι παρευρισκόμενοι στην τάξη ότι για κανα δυό χρόνια ακόμη αν δεν έχουν επαγγελματικά δικαιώματα ίσως και να φτάσουν να ρίξουν και πέτρες στους υπευθύνους που στέλνουν τα όνειρά τους στα σκουπίδια.

Απάντηση 3η.

Δεχτήκαμε ότι δεν είναι κοινωνική εξέγερση. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να υπάρξει εξέγερση. Το γεγονός ότι η Ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να προσφέρει όραμα και προοπτική στα νέα παιδιά οδηγεί έναν νέον άνθρωπο στο να μην μπορεί να κάνει δεσμεύσεις στη ζωή του. Και αυτό είναι ότι πιο διαλυτικό για την κοινωνία. Και αυτό είναι σοβαρός λόγος για εξέγερση. Όχι βέβαια να σπάει κανείς τα τζάμια των τραπεζών αλλά το κεφάλι ενδεχομένως των golden boys που μας δουλεύουν.


Τα μάθημα της φαρμακολογίας είχε τελειώσει.


Ανέβηκα στο γραφείο μου.
Έβγαλα από το συρτάρι ένα παλιόχαρτο που πρίν καμμιά δεκαριά χρόνια είχαν πετάξει σε μια κατάληψη κάποιοι φοιτητές:


'Τα πρωτοπόρα πράγματα γεννιούνται όταν κάποιοι ανικανοποίητοι αμφισβητούν
τα όρια των βεβαιοτήτων της παρούσης κατάστασης και των μουσείων των
εκφράσεων τους’.

Αντιπαλεύοντας αυτά τα λόγια με τα τελευταία λόγια του Προμηθέα στον Προμηθέα (εσμώτη, βγήκα από το κτίριο και χάθηκα στο σκοτάδι της βρεγμένης οδού Αιόλου. Έβαλα την μαύρη κουκούλα μου γιατί έβρεχε και προσπάθησα με το μυαλό μου να πειστώ ότι ΔΕΝ είμαι ένας κουκουλοφόρος ετών 47, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο
Θεσσαλίας. Όμως ήμουν.

Που ποτέ δεν έσπασα τράπεζα και πιθανά δεν θα το κάνω ποτέ….

Μου άρεσε ! Πολύ καλό ! Από τα καλύτερα που έχουν περάσει από το φόρουμ (και τα καλά δεν ήταν και λίγα).

Προσωπικά διαφωνώ με την απάντηση στο 2ο ερώτημα. Όποιος έχει διάθεση να το συζητήσουμε. Όποιος δεν έχει ... Καλές Γιορτές !

Για να γινει κουβεντα, πρεπει να ακουστει και μια διαφορετικη αποψη απο αυτη που εξεφρασαν οι φοιτητες.
Ο vs εχει ορεξη για συζητηση, αλλα δεν ριχνει λαδι στην φωτια κι αυτη οπου ναναι θα σβησει...

Ειχα την χαρα να ειμαι απο τους πρωτους που διαβασαν και μεταβιβασαν με μηνυμα αυτο το αρθρο και πραγματικα ενοιωσα μεγαλη ικανοποιηση που οι ανθρωποι του χωρου μας εχουν κριση, σκεψη αλλα και τολμη να την μοιραζονται.

Και ειναι ακομα περισσοτερο σημαντικο που προερχεται απο Πανεπιστημιακο Καθηγητη, χωρις να θελω να μειωσω κανενος την κριση που δεν εχει...διπλωμα!!!

Οσο για το αν συμφωνουμε με το κειμενο ολο ή εν μερει ή/και καθολου, αυτο δεν ειναι συζητηση που μπορει να γινει στο παρων φορουμ, καθως ειναι χωρος συνδιαλαγης για την Υδατοσφαιριση.
Τουλαχιστον αυτο θεωρω, χωρις να λεω οτι ειναι και το σωστο.

Μιλούν για τα παιδιά τους, αναφέρονται στις ακραίες αντιδράσεις τους και στη συνέχεια στα μειονεκτήματα του χαρακτήρα τους.
Εάν τους αφήσω να μιλήσουν αρκετά, σιγά σιγά, μεταφέρουν τη συζήτηση στον εαυτό τους.
Μιλούν συνήθως για το πόσο τους έχουν κουράσει οι ακραίες και αντιδραστικές συμπεριφορές του παιδιού και για τις δυσκολίες τους να κατανοήσουν και να τις χειριστούν. Αν αφήσει κανείς αυτούς τους γονείς να μιλήσουν αρκετά, συνήθως αρχίζουν να αναφέρονται στα δικά τους καθημερινά δυσβάσταχτα προβλήματα, στην έλλειψη χρόνου δημιουργικού, ψυχαγωγίας, στόχου, για την έλλειψη χαράς στη ζωή τους.
Δεν είναι δε λίγοι οι γονείς που θα αρχίσουν να μιλούν για τα δικά τους παιδικά χρόνια, σαν να έχουν ξεχάσει προς στιγμήν ποιος είναι ο παραβάτης .
Το πρώτο πράγμα που ρωτώ τους γονείς αυτούς είναι: «Σε τι είναι πολύ καλός ο Γιάννης ;». Παραδόξως, το μεγαλύτερο ποσοστό των γονέων σε αυτήν την ερώτηση, κομπιάζουν να απαντήσουν, και ανακόπτεται η ταχύτητα με την οποία μέχρι τώρα μιλούσαν. Το παιδί τους κοιτάει με έκδηλη συχνά απορία , κάποιες φορές μάλιστα έκπληξη που υποδηλώνει ότι τέτοια συζήτηση που να αφορά τα από φύσεως τάλαντα, δεν έχει γίνει εδώ και καιρό στην οικογένεια. Συχνά κάποιες σπασμωδικές απαντήσεις των γονέων αφορούν τελείως επίκτητες συνήθειες «είναι πολύ καλός στα ηλεκτρονικά παιγνίδια», οι οποίες με τον τρόπο που εκφράζονται περικλείουν ακόμα περισσότερη κριτική.
Πολλά έχουν να πουν οι γονείς αυτοί για την παρέκκλιση από το «πρέπει» το «σύνηθες» και το «αναμενόμενο» και ελάχιστα για την παρέκκλιση από τη φύση του παιδιού. Πολλά έχουν να πουν για την απομάκρυνση από την εκπλήρωση, μέσω του παιδιού τους, του δικού τους προσωπικού οράματος και ελάχιστα για την δικαίωση του προσωπικού οράματος τους παιδιού τους.
Πάντα έτρεφα ένα απεριόριστο θαυμασμό για τους γονείς που «άκουσαν».
Για τους γονείς των παιδιών χρηστών ουσιών, που «πήραν το μήνυμα» και άλλαξαν τα πάντα στη ζωή τους με μεγάλο προσωπικό κόστος.
Κάποιοι που γνώρισα παράτησαν εργασίες, πολυάσχολες επιχειρήσεις, άνοιξαν την κλειστή ζωή τους και αγκάλιασαν τα παιδιά τους.
Έγιναν μέρος της ζωής τους, έτρεξαν σε κοινότητες απεξάρτησης μαζί τους, δέχτηκαν και παραδέχτηκαν την ανάδειξη της προσωπικής τους «νόσου», ως γενεσιουργού και κυρίαρχης αιτίας της νόσου των παιδιών τους. Γνώρισα όμως και γονείς που με τα ίδια κομψά ρούχα, το ίδιο μειδίαμα στην έκφραση, την ίδια πολυάσχολη εργασία, τους ίδιους εργασιακούς στόχους, αναζήτησαν και εναπόθεσαν τη θεραπεία των παιδιών τους σε «τρίτους» ειδικούς, παραχωρώντας τους παράλληλα και το γονεικό ρόλο.
Θυμάμαι κάποιον πατέρα που πάνω στη δίνη της προσπάθειας απεξάρτησης του παιδιού του, άνοιξε και δεύτερο μαγαζί, καταποντίζοντας τα όνειρα του παιδιού για επικοινωνία με τον πατέρα και οδηγώντας το σε μεγάλη υποτροπή στην εξάρτηση. Οι γονείς που δεν άκουσαν.
Ακόμα όμως πιο ανάξια των περιστάσεων όμως σε στιγμές έξαρσης μίας ακραίας, αντιδραστικής ή παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών, είναι η συμπεριφορά των γονέων που «καμώνονται ότι ακούν». Αυτών που εκ του ασφαλούς, και χωρίς πραγματικό προσωπικό κόστος, χωρίς να αλλάξουν ριζικά κάτι μέσα τους, μετατρέπουν απλά τους κώδικες επικοινωνίας με το παιδί. Αυτή η διανοητικοποιημένη αντίδραση, χωρίς συναισθηματική ή πνευματική δόνηση, δημιουργεί ακόμα περισσότερο σύγχυση στην «αλήθεια» και στην ισοτιμία της σχέσης, οδηγώντας την σε απρόβλεπτες εξελίξεις, συχνά εξωθώντας την αντιδραστική συμπεριφορά του παιδιού σε βάθος χρόνου. Ο γονιός που τώρα, κάνει ότι ακούει τα παράπονα του παιδιού του, χαμηλώνει αλλά δεν κλείνει τον ήχο της τηλεόρασης. Ξεκλέβει τώρα, ώρες για το παιδί του, αλλά δεν του της αφιερώνει. Χαμογελάει τώρα πιά, όταν εκδηλώνεται ένα φυσικό του τάλαντο που δεν του ικανοποιεί τις δικές του προσδοκίες αλλά δεν χαίρεται από καρδιάς. Η μητέρα που τώρα λέει ότι «εμείς είμαστε φίλες με την κόρη μου» και αγοράζει με περισσή αυταρέσκεια τα ίδια νεανικά ρούχα για να φορέσει και να βγεί μαζί της, υποδηλώνοντας για μια ακόμα φορά, πιο συγκαλυμμένα, αλλά πιο επιθετικά από κάθε άλλη φορά την προσωπική της άρνηση να ακούσει.
Στα πρόσφατα γεγονότα της ακραίας αντιδραστικής ή παραβατικής συμπεριφοράς των παιδιών μας, κάποιοι φρόντισαν να τους βάλουν γρήγορα ταμπέλες περί αντιεξουσιαστών, κουκουλοφόρων, παραβατικών, πλιατσικολόγων, εγκάθετων, παρασυρμένων και τόσες άλλες κατά το δοκούν, ώστε να μην προλάβει η κοινή γνώμη να σκεφτεί καν και να τοποθετηθεί η ίδια, να μην εξελιχθεί στο ελάχιστο η κοινωνική συνειδητότητα παρακολουθώντας τα γεγονότα. Κάποιοι φρόντισαν σκοπίμως να ξεχάσουν ότι «είναι όλα τους παιδιά μας» και αντανακλούν καθαρότερα αυτό που έχουμε από καιρό μέσα μας καλλιεργήσει ως κοινωνία. Τον καταπιεσμένο θυμό, την κοινωνική φοβία, το μίσος της εκδίκησης, την καθημερινή έντεχνα συγκαλυμμένη μικρο-παραβατικότητά μας.
Από πλευράς πολιτικής, δικαστικής, δημοσιογραφικής ακαδημαϊκής και κάθε άλλης ηγεσίας, είδαμε αυτό που ακριβώς βλέπουμε στο ιατρείο.
Αφενός μεν ιθύνοντες που έχουν πολλά να πουν για την ακραία, αντιδραστική και παραβατική συμπεριφορά των παιδιών, αλλά ελάχιστα για τις φυσικές αξίες τους, αφετέρου δε ιθύνοντες που «καμώμονται» ότι ακούν, προσδοκώντας ένα μικρό ή μεγάλο προσωπικό όφελος από την έξυπνη-πονηρή εκ του ασφαλούς συστράτευση και κατανόηση με την καθαρότερη νεανική φύση που μίλησε, έστω και παραβατικά. Κάποιοι δηλαδή έσφιξαν τις γραβάτες τους περισσότερο και κάποιοι τις πέταξαν, αλλά λίγοι απενδύθηκαν της προσωπικής τους νόσου πραγματικά.
Το παιδί που φτάνει στο σημείο να τα σπάσει όλα μέσα στο σπίτι, δεν πρέπει να το «σκοτώσεις» στο ξύλο, αλλά ούτε και να αδιαφορήσεις περιμένοντας απλά το χειρότερο.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι νόμος της φύσης το απόστημα να σπάει με οσμή και ότι η χρόνια νόσος θεραπεύεται μόνο με επαναφορά της σε οξεία φάση. Αρκεί να χειριστεί κανείς αυτήν την οξεία φάση με σύνεση, ούτε με καταστολή αλλά ούτε και με αδιαφορία. Αρκεί να μην απομονώσει τα φαινόμενα κατά πως τον εξυπηρετεί διανοητικά, αλλά να αφήσει τον εαυτό του να τα χρησιμοποιήσει σαν εφαλτήριο αφύπνισης και εξέλιξης.
Χάνεται μία νεανική ζωή και πρέπει να συνδεθεί, ως οξεία νοσηρή έκφραση μίας χρόνιας νόσου, με τις τόσες άλλες φυσικές και πνευματικές ζωές που χάνονται καθημερινά στα ελλιπή νοσοκομεία, στα ελλιπή σχολεία, στα ελλιπή Πανεπιστήμια, στους ελλιπείς δρόμους. Καταστρέφονται περιουσίες και το γεγονός πρέπει να συνδεθεί με την χρόνια καταστροφή της υλικής και πνευματικής περιουσίας ενός λαού που η τελευταία του ελπίδα για ανάπτυξη έσβησε με την πτώση του χρηματιστηρίου, σαν να ήταν αυτό η σωτήρια λύση στο πρόβλημά του. Καίγεται ένα τεχνητό δέντρο στην συμβολικότερη πλατεία της χώρας, και κανείς δεν το συνδέει με τα εκατομμύρια φυσικά δέντρα που κάηκαν τα τελευταία χρόνια σε κάθε γωνιά της.
Αντί αυτού επιμένουμε να μην ακούμε ή να κάνουμε πώς ακούμε. Και το αποτέλεσμα αυτής της νοσηρής μας στάσης είναι να μην συνειδητοποιούμε τη νόσο, οπότε βάζουμε ή καθόλου ή λάθος διάγνωση. Βιαζόμαστε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα, να καταστείλουμε και να ξεχάσουμε τα συμπτώματα, ξεχνώντας ότι κάθε φορά που τα καταστέλλουμε με κορτιζόνη, η νοσηρή προδιάθεση βαθαίνει επικίνδυνα.
Αντί λοιπόν ως γονείς, πολιτικοί, εργαζόμενοι, φορείς παιδείας, γνώσης, διακαιοσύνης, φιλοσοφίας, μόρφωσης, εκπαίδευσης, υγείας, πολιτισμού και κυρίως ως ενήλικες να αφουγκραστούμε τα βαθύτερα αίτια και νοήματα των γεγονότων, εμείς δράσαμε ανώριμα χωρίς να καταλαβαίνουμε ή καμώνοντας πώς καταλαβαίνουμε το βαθύτερο μήνυμα, χωρίς καμιά διάθεση να αλλάξουμε στάση φυσικής, διανοητικής συναισθηματικής και πνευματικής ζωής.
Αντί να αφήσουμε στη θέση του το καμένο τεχνητό δέντρο ως σύμβολο μίας ζωής που χάθηκε, και να ανοίξουμε το μυαλό μας, και την ψυχή μας στον αληθινό κοινωνικό διάλογο, μαζεμένοι με αληθινή αγάπη και κατανόηση κάθε βράδυ γύρω από αυτό, τι κάναμε; Με τη στάση μας καταφέραμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να ζήσουμε ένα ακόμα πιο φαιδρό και συνάμα επικίνδυνο θέαμα, ως σύμπτωμα της ανόητης στάσης μας.

Καταφέραμε στο μέσον της δημοκρατικής μας πλατείας να φυλάμε το Χριστουγεννιάτικο τεχνητό μας δέντρο με δυνάμεις περιφρούρησης και καταστολής, ως απόλυτη ένδειξη του λάθος μηνύματος παραδεχόμενοι την αποενοχοποίηση μας για την ανημπορία μας να προστατέψουμε τα εκατομμύρια δέντρα που κάηκαν πρόσφατα.

Είμαστε τελείως …. ανόητοι, ανώριμοι και κατώτεροι των περιστάσεων, μίας ζωής, ενός πολιτισμού, μίας φύσης, ενός πνεύματος, ενός πλανήτη που πεθαίνει κλαίγοντας.

αναδημοσίευση απο το e-blog μας στο Θεμα : Με αφορμή ... τον Αλέξανδρο
http://waterpolopaok.wordpress.com/%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%bc%ce%ae-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%bf/

COACHFK έγραψε:Οσο για το αν συμφωνουμε με το κειμενο ολο ή εν μερει ή/και καθολου, αυτο δεν ειναι συζητηση που μπορει να γινει στο παρων φορουμ, καθως ειναι χωρος συνδιαλαγης για την Υδατοσφαιριση.
Τουλαχιστον αυτο θεωρω, χωρις να λεω οτι ειναι και το σωστο.

Coach διαφωνώ μαζί σου, διότι είμαστε σε ένα μεμονωμένο θέμα της Γενικής Συζήτησης.

Σχετικά με αυτό που έγραψα παραπάνω, θέλω να πω δύο πράγματα :

1) όλα αυτά που γίνονται "για τους νέους" τελευταία, στην ουσία μόνο για τους νέους δεν γίνονται. Για εντυπωσιασμό (και ψηφοθηρία) γίνονται. Όλες αυτές οι "επαναστάσεις" μπορούν να γίνονται με το καλό παράδειγμα, κάθε μέρα και ιδιαίτερα στις δύσκολες στιγμές. Εκεί δηλαδή που το ποια απόφαση θα πάρεις μπορεί να κάνει τη διαφορά μεταξύ του να βολευτείς ή να πονέσεις.

Π.χ. θέλεις να βρεις να παρκάρεις και βιάζεσαι. Δεν υπάρχει ρούπι να παρκάρεις. Μόνο εκεί που είναι η διάβαση των ΑΜΕΑ. Πόσοι από μας (ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, όχι όταν θα έχει αδειάσει πια ο δρόμος) θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε αντί να βγάλουμε τα αλάρμ και να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας "έλα μωρέ, τώρα θα περάσει" ;

Άλλο : ψάχνουμε μια θέση εργασίας, έχουμε τα προσόντα αλλά κανείς δε μας διαβεβαιώνει ότι σε έναν ιδανικό κόσμο δε θα υπήρχε κάποιος με περισσότερα. Ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, το θέμα είναι ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε : το βάζουμε το γ@μ____ το μέσο ή δεν το βάζουμε ;
Εγώ πάντως, στο Στρατό, το έβαλα.

Άλλο, πιο πικάντικο : γουστάρουμε κάποια, αυτή μας θέλει αλλά για σχέση. Εμείς τη θέλουμε, επίσης για σχέση ... αλλά της μιας νύχτας. Πόσοι από μας θα εξηγηθούμε "πριν" και όχι "μετά" ; Τώρα που το ξανασκέφτομαι ... μ'αρέσει. Θα το βάλω και σε poll

Και άλλα, χιλιάδες ακόμα, που όλοι τα έχουμε αντιμετωπίσει, καθημερινά.

Επίσης : οι νέοι τόσον καιρό έχουν προβλήματα, τώρα τους θυμήθηκαν όλοι ; Και που τους θυμήθηκαν, μήπως τους τα έλυσαν κιόλας ;

2) σε ό,τι αφορά το 2ο ερώτημα του κ. Κουρέτα, ανάμεσα σε αυτούς που έσπαζαν βιτρίνες είναι και (καθαρά) αλητήριοι τύποι, που μόνο για αναρχία δεν έχουν διαβάσει. Επίσης είναι και παρακρατικά στοιχεία που το μόνο τους μέλημα είναι να εξυπηρετούν τέτοιες καταστάσεις. Μη δίνουμε άλλοθι σε όλους αυτούς τάχα μου επειδή οι νέοι ονειρεύονται.

Κάποτε, όταν έμαθα ότι προδώσαμε τον Οτσαλάν εκεί που δεν έπρεπε, ντράπηκα και εξοργίστηκα τόσο που σκέφτηκα κι εγώ να κατέβω κάτω και να σπάσω ό,τι βρω. Ευτυχώς μου είχε μείνει και λίγο μυαλό και ξανασκέφτηκα, στο καπάκι : "ωραία, κι αν τα σπάσω, σε τι θα έχω ωφελήσει την άποψή μου ;". Κι έτσι δεν κατέβηκα.

Και η πλάκα είναι ότι τώρα, μερικά χρόνια μετά, πιστεύω τελικά ότι καλά κάναμε και τον δώσαμε

Αγαπητε vs,

Επειδη οι μερες ειναι γιορτινες αλλα πανω απ' ολα, πιστεψε με, θεωρω αυτο το φορουμ πεδιο συζητησης και ανταλλαγης αθλητικων ανησυχιων, δεν θα επεκταθω, ουτε θα αναλυσω περαιτερω.

Νομιζω πως το συγκεκριμενο θεμα ειναι πολυσυλλεκτικο και πολυεπιπεδο και αν μπουμε στο ζουμι του, θα εχουμε αντιπαραθεσεις ιδεων κλπ που θα δυναμιτισουν το γενικο θεμα του φορουμ.

Και πιστευω πως αποψεις εχουμε ολοι, αλλα σε αυτο το φορουμ υπηρετουμε το αθλημα. Αν θελεις να το συζητησουμε και να ανταλλαξουμε αποψεις, στειλε πμ.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ.

Ο VS σωστα θεωρει οτι μπορει να πει την αποψη του για οποιοδηποτε θεμα σε αυτο το φορουμ, και καλα κανει. Ελευθεροι ειμαστε να εκφραζομαστε οσο θελουμε και να λεμε οτι θελουμε φτανει να μην ενοχλουμε. Εξαλλου, ο ιδιοκτητης του φορουμ μπορει να διακοψει οποιαδηποτε κουβεντα θεωρει οτι ξεφευγει. Επισης, θελω να προσθεσω οτι δεν αρκει μονο να αναδημοσιευουμε ειδησεις, αλλα πρεπει τελικα και να τις σχολιαζουμε.
Οσον αφορα το θεμα της δημοσιευσης του Κουρετα, η κοινωνικοτητα που περικλειει φυσικο ειναι να ακουμπαει και μαλιστα σε πολυ μεγαλο ποσοστο και τον αθλητισμο. Ειδικα οταν προερχεται απο εναν ανθρωπο του αθλητισμου, προεδρου μιας ομαδας περιφερειακης, η οποια μαλιστα εχει κανει πολυ μεγαλη προοδο τα τελευταια χρονια.

Η απαντηση των φοιτητων στην δευτερη ερωτηση "Ποιοι ειναι αυτοι που τα σπανε?" αναλυεται ως ακολουθως:
Λενε οτι ειναι "νεαρα ατομα με οχι ιδιαιτερα γερες αμυνες".
Απο την τηλεοραση φαινεται οτι αυτοι που πετανε πετρες στα ΜΑΤ και σπανε τα καταστηματα ειναι πραγματι ατομα νεαρα στην ηλικια . Η σκεψη οτι ειναι ατομα χωρις γερη αμυνα, κατα την αποψη μου ειναι σωστη. Και η συνεχεια της απαντησης "απο περιβαλλον προβληματικο" νομιζω οτι τα λεει ολα.
Απο εκει και περα διαφωνω στα ακολουθα: Η συγκεκριμενη πραξη θα μετατραπει σε "εξεγερση", αν πραγματι μετα απο 2-3 χρονια οι νεοι παραμενουν ανεργοι και χωρις να εχουν στον ηλιο μοιρα. Ομως, η αντιδραση δεν θα προελθει απο τους συγκεκριμενους "κουκουλοφορους", αλλα απο πραγματικα εξεγερμενους πολιτες νεαρους, που αναμενεται δυστυχως να προσπαθησουν να διεκδικησουν δικαιωματα που τους ανηκουν και τα οποια οι μελλοντικοι "πετροβολημενοι" δεν προκειται να λυσουν ποτε. Επομενως, αλλοι νεαροι αυτοι που σπανε τωρα και θα συνεχισουν να το κανουν οποτε τους δινεται η ευκαιρια, ειτε στα γηπεδα, ειτε στους δρομους, και αλλοι αυτοι που αναμενεται να αντιδρασουν αν η κατασταση συνεχισει να διαμορφωνεται πολυ ασχημη. Τοτε, πραγματικα, θα εχουμε ενα τεραστιο κοινωνικο θεμα δυσκολα αντιμετωπισιμο.

Μέσα σε αυτό το forum έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να συζητάμε και ΔΙΑΦΩΝΩΝΤΑΣ να αναπτύσσουμε εποικοδομητικά συμπεράσματα κυρίως για το άθλημά μας, ενώ άλλες φορές ΣΥΜΦΩΝΩΝΤΑΣ στην ουσία να 'κακοποιούμε' τον διάλογο και να μετατρέπουμε ένα θέμα σε αρρένα ατέρμονων αντιπαραθέσεων.... Ο καθένας είναι υπόλογος των λεγόμενων του και ποτέ δεν έχει διακοπεί συζήτηση χωρίς προειδοποίηση ή ενημέρωση προς το άτομο που παρεκτρέπεται των κανονισμών λειτουργίας του forum..

Η συγκεκριμένη ενότητα (ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ) έχει δημιουργηθεί για οποιοδήποτε θέμα θέλει κάποιος να αναπτύξει εκτός ορίων της υδατοσφαίρισης.

Θα καταγράψω και εγώ την άποψη μου για το θέμα σύντομα

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Αμήν !