H2OPOLO

Εκτός από τα γούτσου-γούτσου, τις αυτοκόλλητες καρδούλες,
την αισθητική ¨αρκουδάκι¨, τα κιτσ πηδήματα στις τουαλέτες, την ελαφρότητα των λόγων, υπάρχει η βαρύτητα των συναισθημάτων και ο μύθος «της Ψυχής και του Έρωτα»

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό τόπο ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα απέκτησαν τρεις κόρες. Η πιο όμορφη από όλες ήταν η Ψυχή. Τόσο ξακουστή ήταν η ομορφιά της, που άνδρες από όλα τα μέρη της γης μαζεύτηκαν για να θαυμάσουν τη νέα γυναίκα. H Αφροδίτη εξοργίστηκε από την προσοχή που έδιναν σε μια απλή, θνητή γυναίκα και όχι στην ίδια και δηλητηρίασε τις καρδιές των μνηστήρων της Ψυχής, με αποτέλεσμα να μην την θέλει κανείς από φόβο.
Αναζητώντας να μάθει τι είχε συμβεί, ο βασιλιάς συμβουλεύτηκε το μαντείο. Η Αφροδίτη του έδωσε την απάντηση ότι η κόρη του ήταν προορισμένη να παντρευτεί ένα τέρας που προξενούσε φόβο ακόμη και στον Δία. Διέταξε τον τρομαγμένο βασιλιά να ντύσει την κόρη του με ρούχα πένθους και να την οδηγήσει σε μια απομακρυσμένη βουνοκορφή, όπου θα γινόταν ο καταραμένος γάμος της.
Η Ψυχή, ντυμένη με νεκρικά ρούχα και με τη συνοδεία πένθιμης μουσικής, μαζί με τους γονείς της που θρηνούσαν, οδηγήθηκε στην κορυφή του βουνού για την παράξενη γαμήλια τελετή.
Μόνη και τρομαγμένη, απέμεινε η Ψυχή να περιμένει. Ξαφνικά ένας απαλός άνεμος, ο Ζέφυρος, την ανασήκωσε και τη μετέφερε μέσα σ’ ένα ευωδιαστό λιβάδι μπροστά στην πύλη ενός χρυσού παλατιού, απίστευτα όμορφου και γεμάτου θησαυρούς. Μπήκε μέσα και αθόρυβα άρχισε να περιπλανιέται. Σε μια πολυτελή κάμαρα αόρατα χέρια την πλησίασαν, την έλουσαν, την έντυσαν, της προσέφεραν υπέροχα φαγητά και όλων των ειδών τις ανέσεις.
Γρήγορα ένιωσε άνετα μέσα στο πολυτελές περιβάλλον του παλατιού και έπεσε σε ύπνο βαθύ. Μόνο που ξάφνου τα μεσάνυχτα την ξύπνησε μια ανδρική φωνή... Της είπε λόγια πολλά ψιθυριστά στο αυτί, από αυτά που συνηθίζουν οι εραστές και την αγκάλιασε με απίστευτη τρυφερότητα. Αφέθηκε μαζί του στη γλύκα της επαφής μια γυμνής αγκαλιάς. Αλλά όταν ο ανδρισμός του γεύτηκε απαλά την υγρή της ήβη και τα χείλη της άφησαν σαν ανάσα μια κραυγή αυτός τη ρώτησε:
-Είσαι μαζί μου;
-Μόνο με σένα τόσο. Ποτέ και με κανέναν άλλο έτσι, του απάντησε.
Αυτό ήταν το σύνθημα για μια λυσσασμένη παλινδρομική κίνηση στα βαθιά, εκεί που γεννιούνται τα κύματα της άγριας ηδονής. Και όσο της έκανε έρωτα με τον πιο διεγερτικό και ευγενή τρόπο, που άλλαζε βίαια στα ξαφνικά, τόσο πιο πολύ αυτή καιγόταν μέσα της αναζητώντας ακόμη περισσότερη τη φωτιά.
Όταν η νύχτα του πάθους τους τέλειωσε, ο επισκέπτης της είπε επίσημα ότι ήταν πλέον ο σύζυγος της. Όλα όσα έβλεπε ήταν δικά της μα με έναν όρο... Δεν θα έπρεπε πότε να τον δει. Αυτή ήταν η κατάρα τους αν ήθελαν να συνέχιζαν να χαίρονται ο ένας τον άλλον κάθε βράδυ .
Στην αρχή όλα ήταν καλά. Ο καιρός περνούσε με τον τρελό και παθιασμένο έρωτα τα βράδια. Ο μυστηριώδης εραστής εξαφανίζονταν λίγο προτού ξημερώσει. Μα η Ψυχή που έμενε ολομόναχη τη μέρα ήταν αλλιώς μαθημένη, γι’ αυτό άρχισε να αισθάνεται δυστυχισμένη. Με δάκρυα και παρακάλια και όλα τα γυναικεία τερτίπια έπεισε τον άνδρα να έρθουν για λίγο καιρό οι αδελφές της, να την συντροφέψουν. Πράγματι ήρθαν οι αδελφές της και χάρηκε πολύ η Ψυχή. Όμως η ζήλεια μπήκε ανάμεσα τους. Την φθόνησαν την αδελφή τους και δεν σταματούσαν να της βάζουν λόγια. Με τα πολλά κατάφεραν να την πείσουν για την παλιά προφητεία της Αφροδίτης, πως τάχα φίδι τρομερό ήταν ο εραστής της που θα την έτρωγε, όταν γεννιόταν το παιδί που είχε στα σπλάχνα της. Βασανίστηκε πολύ πριν πάρει η Ψυχή την απόφαση, μα ήταν μικρή και παρασύρθηκε... Πίστεψε πως πρέπει να κόψει το λαιμό του τέρατος, να απαλλαγεί. Έτσι μια νύχτα όταν ο εραστής της στα πόδια της έγειρε να αποκοιμηθεί, άναψε ένα λυχνάρι να αντικρύσει το τέρας και να το θανατώσει. Και τότε κοκάλωσε... Μπροστά της είχε τον ίδιο τον Έρωτα, τον φτερωτό θεό. Μετανιωμένη και ντροπιασμένη για τη ευπιστία και την αφέλεια της στα λόγια των αδελφών της, στην ταραχή της έσπρωξε το λυχνάρι και μια σταγόνα καυτό λάδι έπεσε στο στήθος του κοιμισμένου άνδρα της. Αλαφιασμένος τότε ξύπνησε ο θεός και αντίκρισε την απιστία. Ατέλειωτα πικραμένος άνοιξε τα φτερά του για να φύγει. Μα αρπάζεται από την άκρη του ποδιού του η Ψυχή και υψώνεται μαζί του πάνω από τα σύννεφα. Δεν αντέχει όμως την κούραση και την περιφρόνηση του εραστή της για την προδοσία της. Πάνω στην απελπισία της αφέθηκε να πέσει στις ρεματιές. Μα η Μοίρα που την προστάτευε δεν θα της επέτρεπε να σκοτωθεί. Σε αντάλλαγμα την καταδίκασε να βλέπει μέσα της. Και αυτή είδε κατάματα έρωτα και πάθος παράφορο και τότε γνώρισε τη απώλεια και την απόγνωση...
Από τότε λένε πως όταν χάσεις κάτι τότε μόνο αναγνωρίζεις πόσο σου λείπει.
Ποτέ δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του όταν το ζεις.
Κι ο μύθος συνεχίζεται, μιλά για τα βασανιστήρια που υποβάλλεται η Ψυχή από την Θλίψη και την Έγνοια, τις έμπιστες δούλες της Αφροδίτης, τις περιπέτειες της με τον Ύπνο και άλλες δοκιμασίες.
Σ’ ένα άπειρο σύμπαν που αντανακλά τις ζωές μας, που θαμπώνουν τα μάτια μας με την αρμονία του, η Ψυχή αναζητά να ξαναβρεί τον Έρωτα της, μαζί να φέρουν στον κόσμο τον καρπό της αγάπης τους: την Ηδονή.

ρε ΦΩΤΗ εισαι συγγραφεας

oforas100 έγραψε:ρε ΦΩΤΗ εισαι συγγραφεας

ΟΧΙ ΒΑΦΕΑΣ

fotis2310 έγραψε:Σ’ ένα άπειρο σύμπαν που αντανακλά τις ζωές μας, που θαμπώνουν τα μάτια μας με την αρμονία του, η Ψυχή αναζητά να ξαναβρεί τον Έρωτα της, μαζί να φέρουν στον κόσμο τον καρπό της αγάπης τους: την Ηδονή.

Την Ηδονή ή το Φως ;

fotis2310 έγραψε:

oforas100 έγραψε:ρε ΦΩΤΗ εισαι συγγραφεας

ΟΧΙ ΒΑΦΕΑΣ

Βαφεα-αντιγραφεα πρωτη φορα γνωριζω...

Παντως ωραια ειναι ολα αυτα που μας πασαρεις. Μας διωχνεις εστω και λιγο απο την πραγματικοτητα μας.

Δεν παρατας ρε συ Φωτη καλυτερα τους διαιτητες με τα ασπρα τα μαυρα και τα γκριζα για να ασχοληθεις με κατι καλυτερο? Αφου φαινεται οτι το εχεις....

doom έγραψε:....Αφου φαινεται οτι το εχεις....

Σεβα Ζ μιότατε φίλε Doom , Να υποθέσω ότι ... το άλλο δεν τοχω
μάλλον παρασυρθηκες και ΕΣΥ απο τα γραφομενα των διοικουντων ... αλλα και ΕΣΥ μην ξεχνιόμαστε :!: τωρα ενας απο αυτούς εισαι τους ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΕΣ=ΕΞΟΥΣΙΑ

Εχω τοση πολλη εξουσια να φαν κι οι κοτες. Αφου να πιστεψεις οτι καποιοι στο δρομο υποκλινονται οταν περναω απο μπροστα τους...

Αληθεια το Ζ τι σημαινει? (Ζορο παντως δεν ειμαι ουτε φιλοδοξω να γινω)

doom έγραψε:Αληθεια το Ζ τι σημαινει? (Ζορο παντως δεν ειμαι ουτε φιλοδοξω να γινω)

Δημήτρη μου Ζ = Ζορο = στην θεσσαλονίκη = Νομάρχης !!!

παω να δω τα κοριτσια σας με τον Ηρακλη ... άραγε θα παίξουν ???

δηλ. οταν θα λεμε doom θα εννουμε Ζ=ψωμιαδη

Χθες Κυριακή του Ασώτου ...
(Απόσπασμα από την Α’ Ομιλία-Περί μετανοίας)

Ήταν δυό αδέλφια· τα οποία, αφού μοιράστηκαν αναμεταξύ τους την πατρική περιουσία, ο ένας έμεινε στο σπίτι, ενώ ο άλλος έφυγε σε μακρινή χώρα. Εκεί, αφού κατέφαγε όλα όσα του δόθηκαν, δυστύχησε και υπέφερε μη υπομένοντας τη ντροπή από τη φτώχεια. (Λουκά 15: 11 κ.ε.) Αυτή την παραβολή θέλησα να σάς την πω, για να μάθετε, ότι υπάρχει άφεση αμαρτημάτων και μετά το Βάπτισμα, εάν είμαστε προσεκτικοί. Και το λέγω αυτό όχι για να σάς κάνω αδιάφορους, αλλά για να σάς απομακρύνω από την απόγνωση. Γιατί η απόγνωση μας προξενεί χειρότερα κακά και από τη ραθυμία.

Αυτός λοιπόν ο υιός αποτελεί την εικόνα εκείνων που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα. Και ότι φανερώνει εκείνους που αμάρτησαν μετά το Βάπτισμα, αποδεικνύεται από το ότι ονομάζεται υιός. Γιατί κανένας δεν μπορεί να ονομασθεί υιός χωρίς το Βάπτισμα. Επίσης διέμενε στην πατρική οικία και μοιράστηκε όλα τα πατρικά αγαθά, ενώ πριν από το Βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να λάβει την πατρική περιουσία, ούτε να δεχθεί κληρονομία. Ώστε μ όλα αυτά μας υπαινίσσεται το σύνολο των πιστών.

Επίσης ήταν αδελφός εκείνου που είχε προκόψει. Αδελφός όμως δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την πνευματική αναγέννηση. Αυτός λοιπόν, αφού έπεσε στη χειρότερη μορφή κακίας, τι λέγει: «Θα επιστρέψω στον πατέρα μου» (Λουκά 15:18). Γι αυτό ο πατέρας του τον άφησε και δεν τον εμπόδισε να φύγει στην ξένη χώρα, για να μάθει καλά με την πείρα, πόση ευεργεσία απολάμβανε όταν βρισκόταν στο σπίτι. Γιατί πολλές φορές ο Θεός, όταν δεν πείθει με το λόγο του, αφήνει να διδαχθούμε από την πείρα των πραγμάτων, πράγμα βέβαια που έλεγε και στους Ιουδαίους.

Επειδή δηλαδή δεν τους έπεισε ούτε τους προσέλκυσε, απευθύνοντάς τους αμέτρητους λόγους με τους προφήτες, τους άφησε να διδαχθούν με την τιμωρία, λέγοντάς τους: «Θα σε διδάξει η αποστασία σου και θα σε ελέγξει η κακία σου» (Ιερ. 2, 19). Γιατί έπρεπε να Του είχαν εμπιστοσύνη από πριν. Επειδή όμως ήταν τόσο πολύ αναίσθητοι, ώστε να μη πιστεύουν στις παραινέσεις και τις συμβουλές Του, θέλωντας να προλάβει την υποδούλωσή τους στην κακία, επιτρέπει να διδαχθούν από τα ίδια τα πράγματα, ώστε έτσι να τους κερδίσει και πάλι.

asotouΑφού λοιπόν ο άσωτος έφυγε στην ξένη χώρα και από τα ίδια τα πράγματα έμαθε πόσο μεγάλο κακό είναι να χάσει κανείς το πατρικό του σπίτι, επέστρεψε, και ο πατέρας του τότε δεν του κράτησε κακία, αλλά τον δέχτηκε με ανοιχτή αγκαλιά. Γιατί άραγε; Επειδή ήταν πατέρας και όχι δικαστής. Και στήθηκαν τότε χοροί και συμπόσια και πανηγύρια και όλο το σπίτι ήταν φαιδρό και χαρούμενο. Τι μου λες τώρα άνθρωπέ μου; Αυτές είναι οι αμοιβές της κακίας; Όχι της κακίας, άνθρωπε, αλλά της επιστροφής. Όχι της πονηρίας, αλλά της μεταβολής προς το καλύτερο.

Και ακούστε και το σπουδαιότερο: Αγανάκτησε γι αυτά ο μεγαλύτερος υιός. Ο πατέρας όμως τον έπεισε κι αυτόν μιλώντας του με πραότητα και λέγοντας, «συ πάντοτε ζούσες μαζί μου, ενώ αυτός ήταν χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και ξαναβρήκε τη ζωή του» (Λουκά 15:31-32). Όταν πρέπει να διασώσει τον χαμένο, λέγει: «Δεν είναι ώρα τώρα για δικαστήρια, ούτε για λεπτομερή εξέταση, αλλά είναι ώρα μόνο φιλανθρωπίας και συγγνώμης.» Κανένας ιατρός, που έχει αμελήσει ο ίδιος να δώσει φάρμακο στον ασθενή, δεν ζητεί ευθύνες απ αυτόν για την αταξία του και ούτε τον τιμωρεί. Και αν ακόμα χρειαζόταν να τιμωρηθεί ο άσωτος, τιμωρήθηκε αρκετά ζώντας στην ξένη χώρα.

Τόσο λοιπόν χρόνο στερήθηκε τη συντροφιά μας και έζησε παλεύοντας με την πείνα, την ατίμωση και τα χειρότερα κακά. Γι αυτό λέγει ο πατέρας: «ήταν χαμένος και βρέθηκε, ήταν νεκρός και ξαναβρήκε τη ζωή του». Μη βλέπεις, λέγει, τα παρόντα, αλλά σκέψου το μέγεθος της προηγούμενης συμφοράς. Αδελφό βλέπεις, όχι ξένο. Στον πατέρα του επέστρεψε, που ξεχνάει τα περασμένα η καλύτερα που θυμάται εκείνα μόνο τα οποία μπορούν να τον οδηγήσουν σε συμπάθεια και έλεος, σε στοργή και ευσπλαγχνία τέτοια που ταιριάζει στους γονείς. Γι αυτό δεν είπε, εκείνα που έπραξε ο άσωτος, αλλά εκείνα που έπαθε. Δεν λυπήθηκε ότι κατέφαγε την περιουσία του, αλλ’ ότι περιέπεσε σ’ αμέτρητα κακά.
Έτσι έψαχνε με τόση προθυμία και με ακόμα μεγαλύτερη να βρει το χαμένο πρόβατο. Και εδώ βέβαια γύρισε πίσω ο ίδιος ο υιός, ενώ στην παραβολή του καλού Ποιμένος έφυγε ο ίδιος ο ποιμένας. Και αφού βρήκε το χαμένο πρόβατο το έφερε πίσω, και χαιρόταν πολύ περισσότερο γι αυτό, παρά για όλα τα άλλα τα σωσμένα. Και πρόσεχε πως έφερε πίσω το χαμένο πρόβατο: Δεν το μαστίγωσε, αλλά μεταφέροντάς το και βαστάζοντάς το στους ώμους του, το παρέδωσε πάλι στο κοπάδι.

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτά, ότι όχι μόνο δεν μας αποστρέφεται όταν επιστρέφομε κοντά Του, αλλά μας δέχεται το ίδιο αγαπητικά με τους άλλους που έχουν προκόψει στην αρετή. Και ότι όχι μόνο δεν μας τιμωρεί, αλλά και έρχεται ν αναζητήσει τους πλανημένους. Και όταν τους βρει, χαίρεται περισσότερο απ όσο χαίρεται για εκείνους που έχουν σωθεί. Ούτε πρέπει ν απελπιζόμαστε όταν είμαστε στην κατηγορία των κακών, αλλά ούτε όταν είμαστε καλοί να έχουμε θάρρος.

Ασκώντας την αρετή να φοβόμαστε μήπως πέσομε, στηριζόμενοι στο θάρρος μας. Και όταν αμαρτάνουμε να μετανοούμε. Και εκείνο που είπα αρχίζοντας την ομιλία, αυτό λέγω και τώρα: Είναι προδοσία της σωτηρίας μας αυτά τα δύο, δηλαδή και το να έχουμε θάρρος όταν είμαστε ενάρετοι, και το ν απελπιζόμαστε όταν είμαστε πεσμένοι στην κακία.

Γι αυτό ο Παύλος, για ν’ ασφαλίσει εκείνους που ασκούν την αρετή, έλεγε: «Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας προσέχει μήπως πέσει» (Α’ Κορ. 10, 12). Και πάλι: «Φοβάμαι μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ ο ίδιος βρεθώ ανάξιος» (Β’ Κορ. 11, 3). Ανορθώνοντας πάλι τους πεσμένους και διεγείροντάς τους σε μεγαλύτερη προθυμία διακήρυττε έντονα στους Κορινθίους γράφοντας τα εξής: «Μήπως πενθήσω πολλούς που αμάρτησαν προηγουμένως και δεν μετανόησαν» (Β’ Κορ. 12, 21). Για να δείξει ότι είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Και ο προφήτης πάλι λέγει: «Μήπως εκείνος που πέφτει δεν σηκώνεται, η εκείνος που παίρνει στραβό δρόμο δεν επιστρέφει;» (Ιερ. 8, 4). Γι αυτό και ο Δαυίδ παρακαλεί αυτούς ακριβώς, λέγοντας: «Σήμερα, εάν ακούσετε τη φωνή Αυτού, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας όπως τότε που Τον παραπίκραναν οι πατέρες σας» (Ψαλμ. 94, .

Όσο λοιπόν θα υπάρχει το σήμερα, ας μη απελπιζόμαστε, αλλ έχοντας ελπίδα προς τον Κύριο και έχοντας κατά νουν το πέλαγος της φιλανθρωπίας Του, αφού αποτινάξουμε κάθε τι το πονηρό από τη σκέψη μας, ας ασκούμε με πολλή προθυμία και ελπίδα την αρετή, και ας επιδείξουμε μετάνοια με όλη τη δύναμή μας.
Έτσι αφού απαλλαχθούμε απ’ όλα τ αμαρτήματά μας εδώ στη γη, να μπορέσουμε με θάρρος να σταθούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, και να επιτύχουμε τη βασιλεία των ουρανών, την οποία εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον Οποίο στον Πατέρα και συγχρόνως στο Άγιο Πνεύμα ανήκει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων.

Αμήν

Άαααασωτε Φώτηηηηηηη ... καθόσουν πάνω από τον πάγκο της ΝΕΕΕΕΕΠ.

Νομιζω πρεπει να κανουμε δημοψηφισμα:
εχει καθησει εστω και ενας εδω μεσα,να διαβασει παραπανω απο 2 παραγραφους απο τα ..copy paste κειμενα του φωτη;
σε πειραζω φωτη απλα μου φαινονται πολυ μεγαλα και κουραστικά...

Μία στο άρλεκιν και μία στις παραβολές μας πάει ο Φώτης. Την ερχόμενη Κυριακή θα έχουμε την παραβολή του Τελώνη και του Ελισσαίου.

Χωρίς πλάκα, όμως, εγώ τον διαβάζω.

+ 10 Για Φώτη !!! Γράψε και άλλα !

vs έγραψε:Άαααασωτε Φώτηηηηηηη ... καθόσουν πάνω από τον πάγκο της ΝΕΕΕΕΕΠ.

Φίλε vs ξέρεις αν ενόχλησε και την κοπέλα μου...?

vs έγραψε:Άαααασωτε Φώτηηηηηηη ... καθόσουν πάνω από τον πάγκο της ΝΕΕΕΕΕΠ.

ΕΕΕΕΕΕ δεν καθόμουν και πάνω σου

τελικα φωτη μονο εγω δεν σε διαβαζω...μαλλον ειχες δικιο για το ..επιπεδο μου..

No 7 έγραψε:

vs έγραψε:Άαααασωτε Φώτηηηηηηη ... καθόσουν πάνω από τον πάγκο της ΝΕΕΕΕΕΠ.

Φίλε vs ξέρεις αν ενόχλησε και την κοπέλα μου...?

Όχι, όχι ... δεν την ενόχλησε ... μόνο την παρ-ενόχλησε

Αρχίζουμε τα ''αποκριατικα''...

Τυρναβίτικο Καρναβάλι - Μπουρανί

Ένα από αυτά τα έθιμα που έκανα τον Τύρναβο ξακουστό είναι το έθιμο του «Μπουρανί» την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας. Η χρησιμοποίηση σεξουαλικών και ερωτικών συμβόλων συνδυάζεται απόλυτα με τις παραδοσιακές λαϊκές εκδηλώσεις των Τυρναβιτών.
«Το μπουρανί» είναι στην κυριολεξία ένα λαϊκό πανηγύρι αλλά στην ουσία είναι η γιορτή του φαλλού και συμβολίζει την αναπαραγωγή και την ευτεκνία.
Για την προέλευση του, υπάρχουν δύο εκδοχές.
Η πρώτη αναφέρει ότι οι ρίζες του βρίσκονται στις πανάρχαιες εορτές των Ελλήνων: τα Διονύσια, τα Θεσμοφόρια, τα Αφροδίσια, τα Θαργήλια και κυρίως οι αλωαί που ήταν γεωργική εορτή πανάρχαια λατρεία και προθρησκευτική.
Και η δεύτερη ότι προέρχεται από Αρβανίτες που εγκαταστάθηκαν στον Τύρναβο γύρω στο 1770, λίγο πριν τα Ορφωλικά. Η δεύτερη εκδοχή μάλλον είναι και η επικρατέστερη, καθώς τεκμηριώνεται από ιστορικά στοιχεία.
Καθώς λέγεται εκείνη την εποχή, έπεσε στον Τύρναβο επιδημία χολέρας και οι περισσότεροι κάτοικοι του βρήκαν θάνατο.
Η πόλη ερημώθηκε και ο σουλτάνος της περιοχής, έφερε ένα τμήμα Αρβανιτών, για να κτίσει την καινούργια πόλη, δίπλα στην παλιά (η περιοχή αυτή ονομάζεται «Κόκκαλα» επειδή στην περιοχή θάφτηκαν όσοι βρήκαν τον θάνατο από την χολέρα).
Οι Αρβανίτες αυτοί λοιπόν καθιέρωσαν το έθιμο που σώζεται ως τις μέρες μας.
Το έθιμο αυτό λαμβάνει χώρα την Καθαρή Δευτέρα κάθε χρόνο στον Τύρναβο. Οι κάτοικοι της πόλης πηγαίνουν στο εξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία στα βόρεια της πόλης σ’ έναν ελεύθερο ευρύ χώρο (ένα μεγάλο αλώνι).
Η πορεία γίνεται σε πομπή της οποίας προηγούνται διάφορες ομάδες (θίασοι) μεταμφιεσμένων ή μη (μόνον ανδρών), οι οποίοι κουβαλούσαν όλα τα απαραίτητα για την λειτουργία.
Όταν η πόλη έφθανε στο χώρο του Προφήτη Ηλία εκεί κάθε ομάδα έστρωνε στο έδαφος διάφορα φαγητά και μια μεγάλη φιάλη σε σχήμα «φαλλού» γεμάτη με κρασί ή με γαλακτόχρουν κράμα ούζου ή τσίπουρου με νερό.
Παράλληλα άναβαν φωτιά πάνω στην οποία παρασκευάζοταν το «Μπουρανί» μια χορτόσουπα από σπανάκι και ξύδι για να νοστιμίζει.
Αφού γινόταν το μπουρανί που είχε την μορφή σούπας σερβιριζόταν στους «μυουμένους» ως μέθεξη – συμμετοχή στα δρώμενα – και έτσι άρχιζε ο χορός και τα τραγούδια, οι αστεϊσμοί και τα πειράγματα με άσεμνες βασικά εκφράσεις.
Πολλοί από τους άντρες που συμμετείχαν σ’ αυτό το τελετουργικό κρατούσαν στα χέρια τους φαλλούς σαν σκήπτρα και ήταν κατασκευασμένα από ξύλο ή πηλό ή ακόμα και από ψωμί και που αποτελούσαν το κυριότερο τελετουργικό σύμβολο.
Στο έθιμο αυτό συμμετείχαν αυστηρά μόνο άντρες ενώ οι γυναίκες απείχαν, ίσως για λόγους σεμνοτυφίας λόγω των φερόμενων φαλλικών συμβόλων.
Γυναικόπαιδα όμως παρακολουθούσαν τα δρώμενα καθώς επίσης και πλήθη επισκεπτών από διάφορα μέρη της Ελλάδας.

• Το έθιμο του καλόγερου στο νομό Σερρών

Στο νομό Σερρών στην Αγία Ελένη την Δευτέρα της Τυρινής συναντάμε το έθιμο του "καλόγερου".
Την γιορτή αυτή αρχίζουν οι Αναστενάρηδες με απόκρυφη μυσταγωγία και συμμετέχουν και οι μίμοι, οι οποίοι συγκροτούν τον θίασο: ο Βασιλιάς, το Βασιλόπουλο, ο καπιστράς, ο καλόγερος, η νύφη, η μπάμπω και το εφταμηνίτικο, οι γύφτοι με την αρκούδα και τέλος οι Κουρούτζηδες (φύλακες).
Αφού ο θίασος του Καλόγερου επισκεφθεί όλα τα σπίτια του χωριού, συγκεντρώνονται όλοι οι κάτοικοι στην πλατεία, όπου γίνεται η προετοιμασία του συμβολικού αγρού για την σπορά και ακολουθεί η σκηνή του θανάτου και της ανάστασης του πρωταγωνιστή Καλόγερου. Μόλις αναγγελθεί η ανάσταση του πρωταγωνιστή, ο θίασος αρχίζει κυκλικό χορό γύρω από το συμβολικά σπαρμένο χωράφι με τον Βασιλιά Σπορέα, στην κορυφή του χορού. Μετά τον χορό ο Αναστενάρης δίνει τις ευχές του και το πλήθος ευχόμενο "κι από του χρόνου" διαλύεται.
Η λαϊκή αυτή θρακική λατρεία, παρουσιάζει επίσης εμφανή τα γνωστά στοιχεία του αρχαίου Διονυσιασμού.
Οι ερευνητές του εθίμου, βλέπουν τα πάθη και την Ανάσταση του Καλόγερου ως επιβίωση από τα πάθη του Θεού Διονύσου.