H2OPOLO

Αγαπητοί φίλοι,

μετά από γενική αναζήτηση ενός forum για τον ρόλο που παίζουν ή που θα έπρεπε να παίζουν οι γονείς στο άθλημά μας, παρακαλώ αναπτύξτε τις ιδέες σας εδω. Μετά από ένα χρονικό διάστημα σκοπός είναι να γίνει μια ανασκόπηση των ιδεών σας και να γραφτεί ένα άρθρο που ελπίζω να δημοσιευτεί και να αποφέρει θετικά αποτελέσματα. Μην διστάζετε λοιπόν. Μιλήστε ελεύθερα!!!

Εγχειρίδιο του καλού γονέα αθλητή:

Μάθημα 1ο
Α. ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΕΑ
Β. ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΙΝΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΓΧΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΠΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΛΕΜΕ ΚΟΤΣΑΝΕΣ
Γ. ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΛΕΜΕ ΚΟΤΣΑΝΕΣ)
Δ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ "ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΛΥΜΠΑΣ, ΣΟΥΤΑΡΕΙΣ Κ.Τ.Λ.". ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ. ΛΕΜΕ ΠΑΝΤΑ "ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΜΙΛΗΣΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ, ΔΙΑΙΤΗΤΗ, ΣΥΜΠΑΙΚΤΗ Κ.Τ.Λ." ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ...

Συμφωνώ σαν γονέας με τον noseman για το πρώτο μάθημα.

Αλλά το θέμα αυτό θέλει πολύ συζήτηση και καλό είναι να ανοιχτεί ένα topic κάτω από την Γενική Συζήτηση για να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε απόψεις

Περιμένω και το δεύτερο

ΜΑΘΗΜΑ 2ο.
Α. Δεν τσακωνώμαστε με άλλους γονείς γιατί είπαν το παιδί μας "παλιόπαιδο" ή μας το βαρέσανε. Να είστε σίγουροι οτι τα παιδιά μπορούν και λύνουν τις διαφορές τους πιο ώριμα από τους γονείς. (Έχω δει απίστευτες βεντέτες μεταξύ γονέων... άστα να πάνε)

Β. Δεν κόβουμε την προπόνηση αν το παιδί δεν διαβάζει. Κόβουμε την τηλεόραση και το playstation (including but not limited to: Nintendo Wii, XBox 360, PSII, PS3, PC, DVD e.t.c)

Γ. Δεν λέμε ποτέ κακά λόγια κατά του προπονητή, ακόμα και να είμαι εγώ αυτός.

Δ. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε "φίλοι" του προπονητή, με την ελπίδα να ευνοηθεί το παιδί μας (τώρα, για να λέμε την αλήθεια, κανά σπιτικό γλυκό ή καμμιά πίτα δεν βλάφτει! Άνθρωπος είναι και αυτός )

Τέλος Β' μαθήματος...

Άσκηση 1η:
Γράψτε όλοι οι πατεράδες 859287348 φορές:
"δεν ξέρω πόλο, και δεν θα προσπαθήσω να μάθω, γιατί δεν είναι δουλειά μου και αν νομίζω οτι ξέρω, κάνω λάθος"

Γράψτε όλες οι μαμάδες:

Συνταγή για σπανακόπιτα:
Για τη γέμιση
1 κιλό σπανάκι
2 πράσα μεγάλα
5-6 κρεμμυδάκια φρέσκα
1 ματσάκι άνιθο
3 φλυτζάνια ελαιόλαδο
250 γρ. φέτα
2 αυγά
αλάτι και πιπέρι

Για το φύλλο
1/2 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις
λίγο λάδι
λίγο αλάτι
χλιαρό νερό

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: Πλένετε καλά το σπανάκι, τον άνιθο , τα κρεμμυδάκια, τα πράσα και τα ψιλοκόβετε. Σε μία κατσαρόλα σωτάρετε τον άνιθο, τα κρεμμυδάκια και τα πράσα. Προσθέτετε λίγο νερό και ρίχνετε το σπανάκι, το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύετε και αφήνετε να βράσει μέχρι να απορροφηθεί το νερό.
Σε μία λεκάνη ρίχνετε το αλέυρι, το λάδι και το αλάτι και ζυμώνετε προσθέτοντας σιγά-σιγά το νερό. Προσπαθήστε να φτιάξετε ζύμη που να μην κολλάει στα χέρια σας. Χωρίστε τη ζύμη σε τέσσερα ίσα κομμάτια. Σε καθαρή επιφάνεια ρίξτε λίγο αλεύρι και ανοίξτε λεπτά φύλλα.
Πέρνετε ένα μεγάλο ταψί και το λαδώνετε, απλώστε τα δύο φύλλα προσεκτικά και αφήστε αυτό που περισσεύει έξω από το ταψί. Ρίξτε στο ταψί το μείγμα με τα λαχανικά και τρίψτε από πάνω τη φέτα. Απλώστε και τα δύο τελευταία φύλλα και γυρίστε αυτά που περισσεύουν μέσα στο ταψί. Κόψτε προσεκτικά την πίτα σε τετράγωνα κομμάτια, ραντίστε με νερό και ψήστε σε μέτριο φούρνο μέχρι να ροδοκοκκινίσει.

Από το site:
http://www.woman-on-top.gr/?cat=4

Αύριο πάλι!

Eίχαμε κάποτε στην ομάδα μας τον Αττίλα Μπίρο (ούγγρος,10 χρόνια αρχηγός στη Φερεντσβάρος,πολυτιμότερος παίκτης στο Περθ...)που όσοι ασχολούνται λίγο με το άθλημα θα ξέρουν οτι είχε για πελάτες όλους τους πρωτοκλασσάτους τερματοφύλακες της Α1...Σουτ ξυράφια που έγδερναν το δοκάρι,για να καταλήξουν στο παραθυράκι,σουτ ρουκέτες πάνω απ΄το κεφάλι,σουτ με 0 μοίρες γωνία ο άνθρωπος περνούσε τη μπάλα από κεφάλι μικροσκοπικής καρφίτσας...
...μετά από έναν αγώνα που ο Αττίλα είχε κάνει πάλι τα μαγικά του,γύρισα με τους γονείς μου σπίτι...Στο τραπέζι...και ενώ είχα πέσει πάνω στη μπριζόλα μου...ρωτάει η μάνα μου..."Εσύ γιατί δε σουτάρεις σαν το Μπίρο?............................................................" :

Δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό και μπαίνω και εγώ στη συζήτηση, που καίει(τους γονείς).

Και ειδικά ως προσφάτως...παθών(βλέπε: FONTANA), μπορώ να καταθέσω κάποια πράγματα.

Οι γονείς δεν έχουν πάντα...δίκιο!!! Έστω κι αν είναι πελάτες μιας καλοστημένης επιχείρησης(τις περισσότερες φορές) πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν την αξία των άλλων...παιδιών και όχι του:πιο όμορφου, πιο δυνατού, πιο, πιο, πιο..., ΠΟΥ ΤΥΓΧΑΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ!!!

Βέβαια, ενίοτε πέφτουμε πάνω και σε γονείς που θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν ότι δεν κατάφεραν αυτοί, γιατί ήταν...ατάλαντοι ή και κάτι άλλο.

Επίσης πρέπει να γνωρίζουν οι γονείς ότι ο εκάστοτε γιός του εφόρου(που τυγχάνει ο γιός του να παίζει στην ομάδα), ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι πιο ίσος από τους συμπαίκτες του.

Αυτά για αρχή και εύχομαι να συνεχίσουμε σε αυτό το κλίμα γιατί δεν αξίζει να ασχολούμαστε με γονείς. Ας κοιτάξουμε τα παιδιά και το μέλλον τους.

ΥΓ1 Θάνο, με την...συνταγή σου νομίζω πως απέκτησες φαν-κλαμπ.
ΥΓ2 Λάμπρο, δεν ανοίγουμε και μια ενότητα για τις μητέρες-γονείς με θέματα γενικού ενδιαφέροντος, συνταγές, κους-κους κλπ κλπ
ΥΓ3 Οι γονείς χορηγοί, τους ευχαριστούμε για την προσφορά τους στο άθλημα, όμως ο μικρός πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί, αλλιώς και το τάβλι καλό είναι!!!
ΥΓ4 ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΑΣ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ; ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΤΕ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΤΟΥ; ΑΥΡΙΟ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ; ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΕΚΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΣΤΟΥΣ...ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΟΥ/ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ; ΘΑ ΤΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ; ΑΝ ΝΑΙ, ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ! ΕΙΣΤΕ ΣΕ ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ!!! ΑΝ ΟΧΙ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΩΡΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ!!!

Θα επανέλθω! ΣΙΓΟΥΡΑ!!!

Κατ' αρχήν να πω οτι δεν τα έχω βάλει με τους γονείς, αλλά με την νοοτροπία κάποιων γονέων. Για να ξέρουμε τι λέμε.

ΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ: Όλοι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ: Όλοι οι γονείς να αγαπούν ΟΛΑ τα παιδιά.

ΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ: Οι γονείς θέλουν το καλό των παιδιών τους.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ: Οι γονείς δεν ξέρουν πάντα τι είναι καλύτερο για τα παιδιά τους.

ΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ: Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, είναι να ΓΙΝΕΙ κανείς γονιός.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ: Τι σημαίνει να είναι κάποιος, ΚΑΛΟΣ γονιός.

ΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ: Τα παιδιά ανήκουν στους γονείς τους.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ: Το παιδί ανήκει στον ΕΑΥΤΟ του.

αύριο πάλι.... νάνι τώρα!

Σίγουρα οι ρόλοι του γονέα και του προπονητή θα πρέπει να είναι διακριτοί και να υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να υπάρχει και επικοινωνία (όπως περίπου και στο σχολειό μεταξύ δασκάλου και γονιού)

Πρέπει να καταλάβουμε και οι γονείς και οι προπονητές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ζώα , φυτά , μηχανές ή σκλάβους αλλά με παιδιά με προσωπικότητα που προσπαθούν να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν μέσα στη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ( Στη ζούγκλα που εμείς δημιουργούμε)

Ας αναρωτηθούμε εμείς οι μεγαλύτεροι (40+) πως ξεκινήσαμε και σε ποιες ηλικίες ασχοληθήκαμε με τον αθλητισμό σοβαρά ( σωματείο – προπονητής ). Η αποφαση ήταν καθαρά δική μας ???

Σήμερα τα παιδία ξεκινούν τον αθλητισμό ( ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ) σε ηλικίες πολύ μικρές τρίτη – τετάρτη δημοτικού (αν όχι και σε μικρότερες) . Στις ηλικίες αυτές σίγουρα το παιδί δεν μπορεί να κρίνει και να αποφασίσει . Σίγουρα οι γονείς έχουν πάρει την απόφαση για αυτό που κάνει το παιδί . Σίγουρα πιστεύουν οι γονείς ότι ο αθλητισμός είναι ένα καλό εφόδιο για το παιδί τους όπως και η μουσική οι ξένες γλώσσες ο χορός κλπ. Σίγουρα οι γονείς εμπλέκονται άμεσα (οικονομικά - μετακίνηση ).

Ο κάθε γονιός κάνει ένα μεγάλο αγώνα για να αναθρέψει τα δικά του παιδιά και έχει την ευθύνη για αυτά . Σίγουρα είναι δύσκολο. Η σχέση γονιού παιδιού είναι διαχρονική. Σίγουρα είναι δυσκολότερο για τον προπονητή να ασχοληθεί ,να βάλει σε τάξη και να έχει αποτελέσματα σαν ομάδα με ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό παιδιών ( και γονέων) για τις ώρες τις καθημερινής προπόνησης. Η σχέση προπονητή παιδιού είναι παροδική.

Καλό και το 2ο μάθημα του (noseman) αλλά με μια ερώτηση. Πρέπει οι προπονητές να ενδιαφέρονται για το αν οι αθλητές τους είναι συνεπείς στις μη αθλητικές τους δραστηριότητες ???

Στo τι πρέπει να μάθουμε μπορούμε να αλλάξουμε την λέξη γονιός με προπονητής και ας δούμε τι έχουμε.

Οι προπονητές να αγαπούν ΟΛΟΥΣ τους αθλητές τους
Οι προπονητές δεν ξέρουν πάντα τι είναι καλύτερο για τους αθλητές τους.
Τι σημαίνει να είναι κάποιος, ΚΑΛΟΣ προπονητής.
Το παιδί ανήκει στον ΕΑΥΤΟ του


Παρακαλώ τον noseman να γράφει δικές του συνταγές και να μην τις αντιγράφει από αλλού

Χαίρομαι πολύ που υπάρχει αναταπόκριση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Πρέπει να διαφοροποιηθώ όμως λίγο από τις απόψεις σας... χωρίς να διαφωνώ απαραίτητα μ' αυτές. Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες γονέων και θα σας ονομάσω μερικές από αυτές:
1) οι γονείς που αναλαμβάνουν να είναι συνεπή τα παιδιά τους στις υποχρεώσεις τους (αλητικές και μη) αλλά περιορίζονται μόνο σ' αυτό το ρόλο.
2) οι γονείς που δεν αντέχουν να περιορίζονται μόνο στο ρόλο του "ταξιτζή" και του γονιού για το σπίτι και προσπαθούν να συμμετέχουν στις δραστηριότητες του παιδίού τους χωρίς όμως ενεργό ρόλο.
3) οι γονείς που δεν αντέχουν να περιορίζονται μόνο στο ρόλο του "ταξιτζή" και του γονιού για το σπίτι και προσπαθούν να συμμετέχουν στις δραστηριότητες του παιδίού τους με ενεργό ρόλο

Η τελευταία κατηγορία τώρα πρέπει να χωριστεί σε υποκατηγορίες:
3α) Γονείς φίλαθλοι που θα γραφτούν ή θα δημιουργήσουν ένα σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, ο οποίος θα προσφέρει χείρα βοηθείας όταν του ζητηθεί.
3β) Γονείς ημιμαθείς-φίλαθλοι, οι οποίοι θα βρίσκονται μέσα στους χώρους δραστηριότητας του παιδιού τους προσπαθώντας να δείξουν ότι συμμετέχουν ενεργά σπαταλώντας ενέργεια και χρόνο και πολύ συχνά παρεμβαίνοντας και δυσχαιρένοντας το έργο της ομάδας.
3γ) Γονείς παράγοντες-φίλαθλοι, οι οποίοι θα πρασπαθήσουν να πάρουν μία καίρια θέση μέσα στη διοίκηση της ομάδας και θα προσπαθήσουν να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για την πρόοδο του συνόλου στο οποίο ανήκει και το παιδί τους.
3δ) Γονείς παράγοντες-εγωϊστές οπαδοί, οι οποίοι θα πρασπαθήσουν να πάρουν μία καίρια θέση μέσα στη διοίκηση της ομάδας και θα προσπαθήσουν να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για την πρόοδο του παιδιού τους εκμεταλλευόμενοι της προσφοράς της ομάδας αλλά αδιαφορώντας για το καλό του συνόλου.

Ίσως θα έπρεπε να υπάρχουν και άλλες πιο λεπτομερείς υποκατηγορίες αλλά πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές καλύπτω το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών. Το μόνο ελαφριντικό που μπορεί να αναγνωριστεί στους γονείς είναι ότι: κάθε γονιός ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ του παιδιού του. Πέρα από αυτό πιστεύω ότι από τη στιγμή που πάντα κρίνουν τους προπονητές για τη δουλειά και την επίδραση που έχει πάνω στα παιδιά τους, ας τους αφήσουν να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να παρεμβαίνουν και να τους κρίνουν στο τέλος. Βέβαια όποιος πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει την τέλεια ατμόσφαιρα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους μάλλον ζει σε μια ουτοπία, της οποίας πολύ θα ήθελα να είμαι κάτοικος, αλλά δυστυχώς είμαι ρεαλιστής. Πιστεύω όμως ότι μπορούν να γίνουν μικρές, σωστές και μεθοδικές κινήσεις που να βελτιώσουν την κατάσταση που ζούμε καθημερινά.

Πρέπει οι προπονητές να ενδιαφέρονται για το αν οι αθλητές τους είναι συνεπείς στις μη αθλητικές τους δραστηριότητες ??

Ιδανικά, ο προπονητής πρέπει (αν και δεν είναι υποχρεωμένος) να θέλει το καλό των παιδιών. Αυτό σημαίνει πως η πρόοδος στο σχολείο και η κοινωνική συμπεριφορά του αθλητή, πρέπει να λαμβάνεται υπ' όψιν από τον προπονητή, και να συμμετέχει και αυτός στη καλύτερη διαπαιδαγώγησή του.
Εδώ όμως έρχεται το μεγάλο ερώτημα: Όταν μια ομάδα κάνει "πρωταθλητισμό" (τα περισσότερα παιδιά που παίζουν πόλο, αυτό κάνουν, ή θέλουν να κάνουν), πόση επίδραση έχει η κοινωνική συμπεριφορά και οι επιδόσεις στο σχολείο στην αθλητική απόδοση? Και αν έχει, είναι θετική ή αρνητική.
Εγώ έχω χάσει αγώνες διότι δεν δίσταζα να "στέλνω σπίτι" όποιον παίκτη αντιμηλούσε στον διαιτητή ή μίλαγε άσχημα σε συμπαίκτη του.
Άλλες φορές κάποιοι από τους γονείς τους μου έλεγαν "καλά του έκανες", αλλά κάποιες φορές, άλλοι, μου "βάλαζε χέρι". Συμπέρανα οτι μερικοί γονείς δεν πιστεύουν οτι ο προπονητής μπορεί (ή πρέπει) να συμμετέχει στην κοινωνική διαπαιδαγώγηση, αλλά είναι ΜΟΝΟ προπονητής, και οτι ΜΟΝΟ οι γονείς έχουν αυτό το δικαίωμα.
Με τα σημερινά δεδομένα, ένας προπονητής (μίνι παίδων ή παίδων)ασχολείται άμεσα με τα παιδιά περίπου 10 - 20 ώρες την εβδομάδα ανάλογα με την ποσότητα της προπόνησης. Αν λάβουμε υπ'όψιν οτι η ένταση αυτής της σχέσης προπονητή αθλητή είναι πολύ αυστηρά διαβαθμημένη και οτι ο προπονητής έχει ΑΠΟΛΥΤΗ "εξουσία" επάνω στο παιδί, η επαφή αυτή είναι πολύ σημαντική για την εξέλιξη του χαρακτήρα του παιδιού.
Καλό θα ήταν να θέλανε οι γονείς και να μπορούσανε οι προπονητές.
Μεγάλο θέμα...

1. Οι προπονητές να αγαπούν ΟΛΟΥΣ τους αθλητές τους
2. Οι προπονητές δεν ξέρουν πάντα τι είναι καλύτερο για τους αθλητές τους.
3. Τι σημαίνει να είναι κάποιος, ΚΑΛΟΣ προπονητής.
4. Το παιδί ανήκει στον ΕΑΥΤΟ του

Αν υποθέσουμε η ομάδα είναι μια μικρή κοινωνία ανθρώπων που πλάθει σωστούς, κοινωνικούς ανθρώπους για μια όμορφη αυριανή κοινωνία, θα συμφωνήσω με τον φίλτατο cosbots.
Αν μιλάμε για μια ομάδα που θέλει ΜΟΝΟ αθλητικές επιδόσεις και επιτυχίες, τα πράγματα είναι δραματικά αλλιώς.
1. Ο προπονητής δεν χρειάζεται να αγαπάει κανέναν, ούτε τον εαυτό του. ΜΟΝΟ τη νίκη.
2. Ο προπονητής ξέρει ΠΑΝΤΑ τι είναι καλύτερο για την ομάδα, και αυτό πράττει.
3. Να τον έχει προσλάβει ο σύλλογός μας, γιατί είναι όχι απλώς καλός, αλλά ο καλυτερότερος.
4. Το παιδί ανήκει στον σύλλογο, και άμα λάχει του κολλάμε το δελτίο στο ταβάνι και του κόβουμε το πόλο.

Μεγάλη διαφορά. Πρέπει να αναρωτηθούμε λοιπόν, τι θέλουμε για τα παιδιά μας, και τι είμαστε διατεθιμένοι να θυσιάσουμε γι' αυτό.

Φίλε cougar, σωστότατες οι κατηγορίες αυτές. Έτσι είναι τα πράγματα. Και αν το ψάξουμε, θα βρούμε κι' άλλες υπο-υποκατηγορίες.

Καταλήγοντας για σήμερα (το επόμενο μάθημα, αύριο) και με γνώμονα τα παραπάνω, αναλογιστείτε οι γονείς, τι ακριβώς θέλετε από τα παιδιά σας, και ποιά από αυτά τα πράγματα, τα θέλουν και τα παιδιά σας, και ποιό θα είναι το κόστος (σκεφτείτε και την πιθανότητα να χρειάζονται ψυχοθεραπεία όταν μεγαλώσουν και γίνουν δυστυχισμένοι άνθρωποι. Έχω γνωρίσει πάρα πολλούς ανθρώπους που μεγάλωσαν πραγματοποιώντας όνειρα και προσδοκίες των γονέων τους, και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είπε "είχαν δίκιο". Μιλάω για επιστήμονες, σπουδαγμένους και "επιτυχημένους" ανθρώπους οι οποίοι είναι δυστυχισμένοι.)

Σκεφθείτε ΠΟΛΥ σοβαρά...

Όλα καλά αυτά που διαβάζουμε και γράφουμε και θα πούμε κι άλλα.

Και πρέπει να παραδεχθούμε και οι προπονητές ότι σιγουρα δεν είμαστε και οι καλύτεροι στον κόσμο και σίγουρα δεν είμαστε...θεοί να κάνουμε θαύματα με τα παιδιά. Αν δε, αναλογιστούμε τις συνθήκες που δουλεύουμε οι περισσότεροι από εμάς για να μάθουμε στα παιδιά και να τους κάνουμε τουλάχιστον ανταγωνιστικούς, σίγουρα πρέπει να προβληματιστούμε.

Ενδεικτικά αναφέρω: ωράριο, χώρος, παροχές από το σωματείο κλπ

Οι γονείς όταν έρχεται ένας καινούριος προπονητής στην ομάδα δεν νομίζω πως είναι σε θέση να κρίνουν κατά πόσο είναι καλός ή καλύτερος από τον προηγούμενο ή από τον τάδε και τον δείνα...

Οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό για να κάνουν αυτό ακριβώς: ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. Κατ' επέκταση και αν ρωτήσουμε τους περισσότερους από αυτούς, τα βάζουν στον αθλητισμό για να μην μπλέξουν στις...καφετέριες και στους λοιπούς κινδύνους της εποχής μας(ενταξει η καφετέρια δεν είναι κίνδυνος, απλώς είναι τρόπος του λέγειν).

Με αυτό το κριτήριο και αφού τα παιδιά ξεκινήσουν την ενεργή ενασχόλησή τους και ξεπεράσουν το σημείο του...πλατσουρίσματος και έρθουν οι πρώτες συμμετοχές και ίσως και επιτυχίες(ομαδικές, ατομικές), αρχίζει το...λακριντί!!!

Γιατί ο τάδε έπαιξε τόσο, και ο έτσι σούταρε ένω έπρεπε να πασάρει, τι τον έβαλε αυτόν τώρα κλπ κλπ...

Εδώ είναι που ο γονιός πρέπει να καταλάβει ότι όσο πιο μακριά από τις αναλύσεις μείνει τόσο λιγότερο θα εκθέσει τον εαυτό του. Μην ξεχνάτε το: ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΤΕ ΗΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΘΕΙΤΕ, ή και αλλιώς παραφραζόμενο: κρίνετε αλλά να είστε έτοιμοι για τον αντίλογο και την ανάλογη επικριτική.

Εδώ είναι που οι γονιοί πρέπει να αφήσουν τον προπονητή να κάνει την δουλειά του όπως αυτός ξέρει καλύτερα και όχι όπως την φαντάζονται ότι θα μπορούσε να την κάνει. Αυτά τα δύο έχουν μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.

Θα συμφωνήσω με τον Θάνο ότι ειδικά στα τμήματα υποδομής πρέπει να προσλαμβάνονταιόσο το δυνατόν καλύτεροι προπονητές. όμως αυτό δεν είναι πάντα εφικτό για τα σωματεία και επίσης πρεπει να δίνονται ευκαιρίες και σε καινούριους προπονητές, οι οποιοί έχουν όμως την ανάλογη εκπαίδευση ή και εμπειρία να ανταπεξέλθουν στο δύσκολο έργο τους.

Μια συμβουλή που θα έδινα εγώ στους γονείς είναι να απαιτούν από το σωματείο που έχουν το παιδί τους, να προσλαμβάνεται προπονητής με δίπλωμα προπονητικής ή τουλάχιστον να είναι φοιτητής της Ακαδημίας ή τουλάχιστον ένας έμπειρος παίκτης που έχει την διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το αντικείμενο.

Αυτά και θα ...ξανα-επανέλθω

δεν βλέπω συμμετοχή και στενοχωριέμαι...
Μου φαίνεται οτι η σπακανόπιτα δεν άρεσε..

Συμφωνώ με τις κατηγορίες των γονέων και ψάχνοντας θα βρούμε και άλλες Εγώ σίγουρα σε κάποια ανήκω . Αλλά επειδή καπνός χωρίς φωτιά δεν υπάρχει μπορείτε να βγάλετε και κατηγορίες για τους προπονητές.

Στις μικρές κατηγορίες θα προσθέσω και τους εφήβους (91).

Ο αγαπητός noseman ανέφερε την μαγική λέξη ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ. Τον αθλητισμό τον καταλαβαίνω τον πρωταθλητισμό όχι. Στο πόλο όπου οι ομάδες (μικρών κατηγοριών) πανελλαδικά δεν είναι πάνω από 50 υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες για μια ομάδα να βγει πρωταθλήτρια. Σε αλλά αθλήματα όπως μπάσκετ όπου υπάρχουν εκατοντάδες οι ομάδες δεν το σκέπτονται.

Μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις στις παρακάτω ερωτήσεις
1. Τι είναι ο πρωταθλητισμός??
2. Ποσά σωματεία μπορούν και κάνουν πρωταθλητισμό (μέσα και έξω από την πισίνα)??
3. Ποία τα οφέλη από τον πρωταθλητισμό (για το αθλητή -παιδί , προπονητή, γονιό, σωματείο)??


Μπορούμε να δούμε κάποια παραδείγματα από τον πρωταθλητισμό

Το παιδί ανήκει στον σύλλογο, και άμα λάχει του κολλάμε το δελτίο στο ταβάνι και του κόβουμε το πόλο

Πιέζονται οι παιδιά-αθλητές τόσο πολύ που φτάνουν στο σημείο
• Να βρίζουν διαιτητές (όσες σφαλιάρες και να φάει δεν θα καταλάβει τίποτα γιατί έχει φτάσει στο όριο της ζωοποίησης )
• Να παίζουν βρώμικα μέχρι τραυματισμού τον αντίπαλο (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα)
• Να πλακώνουν συμπαίκτες
Τα παραπάνω είναι από αναφορές στο forum
Τρελαίνονται οι γονείς στις κερκίδες και γίνονται χούλιγκαν
Προπονητές σε έξαλλη κατάσταση (λες και έφτασε η συντέλεια )

Ο προπονητής δεν χρειάζεται να αγαπάει κανέναν, ούτε τον εαυτό του. ΜΟΝΟ τη νίκη.

Ας υπάρχουν μερικά σωματικά ή ψυχικά πτώματα στο πεδίο της μάχης, άλλωστε οι αθλητές είναι αναλώσιμοι

Ο προπονητής ξέρει ΠΑΝΤΑ τι είναι καλύτερο για την ομάδα, και αυτό πράττει.

Doping

Να τον έχει προσλάβει ο σύλλογός μας, γιατί είναι όχι απλώς καλός, αλλά ο κάλλιστος.

Με τόσους καλλίστους ζούμε σε ιδανικό κόσμο

Στις κατηγορίες που έχουν παιδιά καταλαβαίνεις αν επέτυχες σαν προπονητής ή όχι την μέρα που φεύγεις αν βλέπεις στενοχωρημένα και κλαμένα πρόσωπα ή αδιάφορα

Όπως ο καλός προπονητής δεν μπορεί να αφήσει τους αθλητές – παιδιά να κάνουν ότι θέλουν ,να παλεύουν μόνα τους και να αποφασίζουν αυτά για την ομάδα κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην οικογένεια . Άλλο πειθαρχία , σεβασμός και αξιοπρέπεια και άλλο αναρχεια, χαβαλές και μπάχαλο
Σίγουρα υπάρχουν γονείς που κατέστρεψαν τα παιδιά τους με τις επιλογές αλλά υπάρχουν και παιδιά που καταστράφηκαν επειδή δεν άκουσαν τους γονείς τους . Ο γονιός αισθάνεται σαν τον τερματοφύλακα την ώρα του πέναλτι αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφήσει την εστία κενή. Υπάρχουν προπονητές που έβγαλαν πρωταθλήτριες αλλά και προπονητές που κατέστρεψαν ομάδες.

Ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και ας ισορροπήσουμε πρώτα εμείς οι μεγάλοι


Αγαπητέ noseman γράψε κάποια αγγλική συνταγή μήπως αυξήσουμε την συμμετοχή

Νομίζω πως η συζήτηση παίρνει μια άλλη τροπή από αυτή της επικεφαλίδας της ενότητας.

Το θέμα εδώ είναι ο ρόλος του γονέα και όχι πόσο καλός είναι ή δεν είναι ο προπονητής. Σίγουρα είναι αλληλένδετα(καλώς ή/και κακώς).

Το ζήτημα εδώ είναι να παραθέσουμε το τι μπορεί, σκέφτεται, θέλει, πρέπει να κάνει ο γονιός αποφεύγονατς τις κακοτοπιές και τις...Κατινιές για το παιδί του.

Αν θέλετε να ανοίξουμε μια ξεχωριστή ενότητα για τις επιδράσεις και διαστάσεις του προπονητή στα παιδιά, δεν υπάρχει καμία αντίρηση.

Στο θέμα τώρα!!!

Δεν υπάρχει καμία αντίρηση για το ότι ο γονιός θέλει το καλό του παιδιού του και πόσο μάλλον όταν κινείται σε έναν χώρο όπως αυτόν του αθλητισμού που τα οφέλη είναι πολλαπλά.

Όμως η υπερπροστατευτικότητα δεν φέρνει τα καλύτερα αποτελέσματα και θα έλεγα ότι φέρνει μάλλον τα αντίθετα. Για να μην βάλουμε και την παράμετρο του πόσο κακό κάνει στο ίδιο το παιδί, αφού βλέπει και συνηθίζει να ζει σε ένα "προστατευμένο" περιβάλλον.

Τέλος στα πλαίσια της ομαδοποίησης, μια και μιλάμε για ομαδικό άθλημα καλό θα ήταν πριν να κρίνετε τον...χρόνο συμμετοχής του/ης μικρού/ης και κατά τα άλλα πολύ καλού παιδιού, να μπορείτε και να έχετε την ΤΟΛΜΗ, γιατί περί τέτοιας πρόκειται, να αναρωτηθείτε αν κα΄νει για περισσότερο ή μήπως καλό θα ήταν να αλλάξει άθλημα.

Τώρα στην περίπτωση που είναι αργά για κάτι τέτοιο ή του αρέσει και θέλει να συνεχίσει εκεί ή/και έχει άλλους λόγους, πείστε το/την να προσπαθήσει περισσότερο γιατί το πόλο είναι ενα άθλημα που τίποτα δεν έρχεται μόνο του και ούτε η...μαμά ή/και ο μπαμπάς μπορεί να μου δώσει λύση.

Η μόνη λύση είναι μέσα σε μία μαγική λέξη:

Π Ρ Ο Σ Π Α Θ Ω!!!!

Τέλος το μάθημα για σήμερα.

Θα επανέλθω(ελπίζω να μην ακούγεται κουραστικό)!!!

εάν ο πατέρας είναι χωμένος στην ομάδα....
σίγουρα το παιδί θα πάρει και παραπάνω ευκαιρίες απο αυτές που του αξίζουν....
ΝΟΜΟΣ
και έχουμε πολλά παραδείγματα............αλλά ποιός μιλάει..(κανείς).δεν βγάζεις άκρη

Σε αυτο ομως δεν φταινε και οι προπονητες???

Η μαγική λέξη είναι σωστή
Εμείς οι μεγάλοι πρέπει να την ξέρουμε και οι μικροί πρέπει να την μάθουν

Οι σχέσεις γονέα προπονητή πρέπει να είναι ουδέτερες όσο είναι δυνατόν. Οι προπονητές φροντίζουν γι’ αυτό??? Οι γονείς πιστεύω ότι δεν φροντίζουμε. Σίγουρα ο χρόνος συμμετοχής δεν πρέπει να είναι κριτήριο για τις σχέσεις. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα.

Σίγουρα δεν πρέπει να περιμένουμε την διαπαιδαγώγηση του παιδιού να την κάνει ο προπονητής ή μονό ο προπονητής.

Ο χώρος του αθλητισμού έχει πολλαπλά οφέλη. Δεν έχει όμως μονό οφέλη. Εκεί τι πρέπει να κάνουμε οι γονείς ??? Αν βλέπουμε το στραβό να έρχεται το αφήνουμε και ότι βγει. Αυτό δεν νομίζω ότι είναι υπερπροστατευτικότητα

Αν ανοίξουμε μια ξεχωριστή ενότητα θα παίζουμε σε δυο ταμπλό. Μπορούμε ίσως πιο εύκολα να αλλάξουμε λίγο τον τίτλο της ενότητας

Να επανέλθετε δεν είναι κουραστικό.

Επανέρχομαι λοιπόν, αφού δεν σας κούρασα.

Ουδετερότητα μεταξύ προπονητή και γονέα δεν μπορεί να υπάρχει, αφου οι ρόλοι και των δύο κάπου συναντιώνται. Το ζήτημα είναι όταν βρίσκονται να ξέρει ο καθένας ως που είναι ο χώρος του και μέχρι που μπορεί να πάει.

Ο γονιός για παράδειγμα θα πρέπει να ζητάει από τον προπονητή να ενθαρρύνει τις όποιες προσπάθειες του παιδιού, αλλά να μην καταφεύγει σε παράγοντες για την ανάλογη βοήθεια/σπρώξιμο.

Ο προπονητής από την άλλη θα πρεέπι να δίνει όσο το δυνατόν ισές ευκαιρίες στα παιδιά για να δείξουν αυτό που έχουν.

Εδώ θα σας πω μιά μέθοδο/τακτική που λέω στα παιδιά να κάνουν για να δείξουν αυτό που μπορούν και ταυτόχρονα να είμαι και εγώ σε εγρήγορση.

Λέω λοιπόν:" Παιδιά η ώρα της προπόνησης είναι(ας πούμε) 2 ώρες. 2 ώρες είναι 120'. Πόσα παιδιά είμαστε; (Ας πουμε) 20 (για να κάνουμε την αναγωγή πιο ευκολη). Ωραία. Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας από εσάς έχει την πλήρη προσοχή μου για 6΄. Ούτε παραπάνω, ούτε λιγότερο. Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν εγώ ασχοληθώ 10' με κάποιον στην προπόνηση "έκλεψα" 4΄ από κάποιον άλλον. Σε αυτά τα 6' ο πα'ικτης πρέπει να "ρουφήξει" την γνώση που του μεταδίδεται και να προσπαθήσει να την κάνει πράξη στα υπόλοιπα 114' της προπόνησης".

Αυτή είναι μόνο μιά διάσταση του τι πρέπει να κάνει το παιδί από μόνο του και γιατί καμιά φορά οι ειδήμονες της κερκίδας βιάζονται να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Επαναλαμβάνω, όμως ότι απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό το σενάριο πρέπει να είναι η πρόσληψη προπονητή με δίπλωμα και γνώσεις, ειδικά στις μικρές ηλικίες.

Και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουν οι γονείς την δική τους μάχη για τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις που θα δωθούν στο παιδί για να δείξει αν και εφ' όσον μπορεί να προχωρήσει ή/και ακόμα ακόμα να το ευχαριστηθεί και μόνο.

Χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς σπρωξίματα, χωρίς...Κατινιές κλπ κλπ.

Αυτά για σήμερα.
ΥΓ Γίνομαι κουραστικός γι' αυτό θα το αλλάξω λίγο. "Θάνο, έχω καλεσμένους το ΣΚ στο σπίτι. Έχεις καμιά ιδέα για καμιά...σαλάτα;;;

Α καλόοοοοοοοοοο!!!!!!!!!!!!!!!!

Συμφωνώ με αυτά που γράφετε. Αλλά δεν πιστεύω ότι η παρέμβαση των γονέων γίνεται για τον χρόνο συμμετοχής ή τον τρόπο προπόνησης. Άλλα είναι τα αίτια και αυτά θέλω να συζητήσουμε.

Μπορείτε να μου απαντήσετε (όσοι ασχολείστε με το πόλο) στις παρακάτω ερωτήσεις
Τι είναι ο ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ (όχι ο αθλητισμός). Τι κερδίζουν οι εμπλεκόμενοι με τον πρωταθλητισμό (αθλητές, γονείς, προπονητές, σωματεία, ομοσπονδία) στις μικρές κατηγορίες.???

Στην Ελλάδα του πόλο όπως γράφει κάποιο φίλος στο forum
“Οι κατηγορίες είναι 89 Νέοι Άνδρες 91 Έφηβοι 93 Παίδες”
Σε πολλά άλλα αθλήματα και στο διεθνές πόλο είναι
“Οι κατηγορίες είναι 87 Νέοι Άνδρες 89 Έφηβοι 91 Παίδες”

Τα ονόματα παίζουν ρολό ή υπάρχουν άλλοι λόγοι. Έχω απάντηση σε αυτό αλλά θα την γράψω αργότερα (μετά την Πρωτομαγιά) αφού διαβάσω κάποιες σκέψεις

Η πρόταση που έγραψε ο φίλος στο forum είναι

Οι γονείς των αθλητών στα του αθλήματος είναι οι προπονητές και το τεχνικό τιμ, κανένας άλλος...

Συμφωνώ και εγώ 10000%
Noseman γιατί την έκοψες την πρόταση

Θα κάνω ένα σχόλιο εδώ για το πρωτάθλημα της Β Εθνικής και τον προβληματισμό των αθλητών. Παιδία σας καταλαβαίνω γιατί προσπαθείτε να είστε σωστοί σε όλα. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ. Αυτά κάνουν τον noseman και τον coachfk να τραβάν τα μαλλιά τους Εσείς κάνετε πραγματικό πρωταθλητισμό. Αντίστοιχα συμβαίνουν και στις μικρές κατηγορίες και εμείς οι γονείς προσπαθούμε και βοηθάμε τα παιδιά μας ώστε να είναι σωστά σε όλα τους. Σίγουρα το ξέρετε. Και εγώ προσπαθώ ……..

Ευχαριστώ

ΥΓ Μπορώ να σε βοηθήσω και εγώ με την σαλάτα.
Ένα πακέτο ζυμαρικά βίδες πολύχρωμες (τις βράζουμε κανονικά)
3-4 Πολύχρωμες πιπεριές (κίτρινη πράσινη πορτοκάλι κόκκινη) κομμένες σε μικρούς κύβους
2-3 χοντρές φέτες καλό ζαμπόν κομμένες σε κύβους
300γρ κίτρινο τυρί τις αρέσκεια σας σε κύβους (κατά προτίμηση καπνιστό )
2-3 αυγά σφικτά κομμένα σε κύβους
Και μαγιονέζα όσο θέλετε
Τα ανακατεύουμε όλα

Καλή Όρεξη

Να 'μαστε πάλι εδώ.

Μετά από ένα διάλειμμα για την απαραίτητη δόση...χλωρίου, το τριήμερο που μας πέρασε, συνεχίζουμε...

Πρωταθλητισμός λοιπόν...

Αν προσέξατε στα προηγούμενα σχόλιά μου εξηγώ ή αναφέρω ότι τα πρώτα προβλήματα αρχίζουν ακριβώς όταν τα παιδιά αρχίζουν και δείχνουν κάτι στην πισινα και οι γονείς είτε γιατί παρασύρονται, είτε γιατί πιστεύουν ότι το παιδί τους εξασφάλισε το μέλλον του ή/και για πολλούς άλλους λόγους.

Κερδισμένοι βγαίνουν οι και εξηγώ:

1ον) Η Ομοσπονδία, που με τις επιτυχίες σε Εθνικό επίπεδο συνεχίζει και παίρνει υψηλή επιχορήγηση
2ον) Η ομάδα: Γιατί αν καταφέρει και έχει παρουσία στις τελικές φάσεις και ειδικά τετράδα παίρνει μπόνους επιδότηση.
3ον) Τα παιδιά: Αν και εφ' όσον η ομάδα μπει στην 3άδα, τα παιδιά παίρνουν το λεγόμενο πριμ στα μόρια για τις Πανελλήνιες.

Χαμένοι, και το εννοώ, είναι οι υπόλοιποι. Και...Ω του θαύματος!!! Ποιοί έμειναν;

1) ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
2) ΓΟΝΕΙΣ

Ο πρωταθλητισμός ή τα μόρια ή η μεταγραφή είναι η αιτία πολλών δεινών.
Θα πρέπει πριν από όλα να σκεφτούμε κάτι εδώ: Το παιδί ή/και ο γονιός αντίστοιχα αυτό σκεφτόντουσαν όταν έγραφαν το παιδί στο Πόλο; Γιατί δεν νομίζω κανείς να το είχε και σίγουρο από πριν ότι θα γίνει πρωταθλητής πριν ακόμη...προσπαθήσει.

***Εξαιρούνται οι έχοντες, Μπάρμπα στην...Κορώνη***

Από τον αθλητισμό βγαίνουν οι σωστοί αθλητές και από τον πρωταθλητισμό τα προβλήματα μεταξύ: Ομάδας-Γονέων-Προπονητών.

Κερδισμένοι βγαίνουν οι παράγοντες-καρχαρίες που είναι κοντά στα πράγματα και χαμένοι οι γονείς-παιδιά-προπονητές που προσπάθησαν αλλά κάποιοι είχαν και...δόντι!!!

Περισσότερα σε άλλη επαφή.

ΥΓ Καλή η σαλάτα, αλλά τελικά πήγαμε για...κεμπάμπ!!!

Έχει πλακώσει πολλή δουλειά και δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο...
Θα επανέλθω "δημήτριος" σε λίγες μέρες...

Με την εμπειρία τόσων χρόνων γνωρίζω πλέον πως θα καταφέρω να βάλω το παιδί μου στη Νομική ή την Ιατρική, να πάρει βαθμό ανώτερου αξιωματικού στο Στρατό ή στα Σώματα Ασφαλείας (για να τσεπώνει τον μισθό) κι αν δεν του αρέσουν τα χακί να τον βάλω στο Δημόσιο ανέξοδα και χωρίς κόπο. Τέλος αν είναι και αγόρι να μην υπηρετήσει ούτε μία μέρα τη πατρίδα..Ποια Ελλάδα μου λέτε..;