από COACHFK » Δευτ Σεπ 13, 2010 11:18 am
Τι χρυσό, τι αργυρό; Μπράβο, κορίτσια!
Η φράση «δεν τα κατάφεραν τα κορίτσια» δεν ταιριάζει σε αυτή την ομάδα. Μπορεί να έχασαν τον τελικό, αλλά ο άθλος, η κατάκτηση της δεύτερης θέσης, είναι η πιο υψηλή διάκριση για το γυναικείο πόλο. Από κει και πέρα, όλα έρχονται δεύτερα. Οπως, ότι δεν μας πήγε το παιχνίδι με τη Ρωσία, ότι μείναμε στα έξι γκολ κι ότι δεν λειτούργησε η περιφέρεια.
Του Μιχάλη Λεάνη
Ολα αυτά δηλαδή που έχουν να κάνουν με συστήματα, νούμερα και στατιστική, την απόδοση της ομάδας τη συγκεκριμένη ημέρα ακολουθούν καταϊδρωμένα μετά την επίτευξη της δεύτερης θέσης. Δεν είναι εύκολο, τα παιδιά το ήξεραν, να νικήσεις μια ομάδα που κατακτά για τρίτη συνεχή φορά το πανευρωπαϊκό στέμμα. Αλλά η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο επτάδες που κολύμπησαν στο νερό, αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι άλλη. Για την ομάδα της Ρωσίας, ενδιαφέρεται και το δείχνει πραγματικά ένα ολόκληρο κράτος. Εχουν ένα κάρο ανθρώπους που βοηθούν, νοιάζονται και δουλεύουν. Για τη δική μας την ομάδα, τρεις και ο κούκος!
Αν δεν είχαν αυτά τα κορίτσια τη μαγκιά και το πείσμα να φτάσουν ψηλά, δεν θα το κατόρθωναν. Γιατί το κράτος, η πολιτεία, πείτε το όπως θέλετε, απουσιάζει. Απουσιάζει προκλητικά και ούτε που ενδιαφέρεται για την τύχη του αθλήματος και των κοριτσιών. Καρφί δεν τους καίγεται! Θα πάρουν μια δεύτερη θέση, όπως τώρα στο Ζάγκρεμπ, και τα μεγάλα λόγια και η μέριμνα θα κρατήσουν όσο η λάμψη μιας αστραπής. Από κει και πέρα, ας τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Με την καινούργια νομοθετική ρύθμιση οι μισές δεν ξέρουν αν τις συμφέρει πραγματικά να συνεχίσουν να αγωνίζονται στις ομάδες τους. Τα λεφτά που κερδίζουν τις κατατάσσει άνετα στην αποκαλούμενη «γενιά των 700 ευρώ». Το κράτος βόλεψε τις συμμορίες της ντόπας και των αναβολικών, κάνοντας τα στραβά μάτια και χωρίς να εισπράξει τις διακρίσεις που προσδοκούσε.
Τώρα κάνει τον Κλιντ Ιστγουντ στον ρόλο του επιθεωρητή Χάρι σε όλους όσοι προσπαθούν να διακριθούν μέσα από τον υγρό στίβο. Τους κόβει διευκολύνσεις και παροχές. Τα κορίτσια, όμως, με το ίδιο πείσμα που τις επιτρέπει να κολυμπάνε πάνω-κάτω την πισίνα, με την ίδια δύναμη που τΙς επιτρέπει να μη βουλιάζουν, θα συνεχίσουν να κρατούν το κεφάλι περήφανα έξω από το νερό. Θα βλέπουν τον στόχο και θα κολυμπάνε προς αυτόν, με κρύο και ζέστη. Ετσι, για την πάρτη τους, την ίδια ώρα που το κράτος θα συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα. Αυτή η ομάδα έχει μέλλον από μαγκιά της, γιατί θέλει να υπάρχει και να διακρίνεται. Γι' αυτό και έχει παρόν. Γιατί έπειτα από μια εβδομάδα κανείς δεν θα νοιαστεί γι' αυτά τα κορίτσια. Πώς προπονούνται, πού προπονούνται και πώς τα βγάζουν πέρα, τρέχοντας σαν τρελές όλη τη μέρα με ένα σάκο στο χέρι. Γιατί κολυμβητήρια συνεχίζουν να μην υπάρχουν, παρά τις διακρίσεις που κερδίζει το άθλημα. Και σε όσα υπάρχουν, παρατηρείται τέτοιος συνωστισμός που είναι αδύνατο να κάνεις τη δουλειά σου.
Κι όμως κάνουν πρωταθλητισμό. Γι' αυτό σας λέω ή πρώτες ή δεύτερες για όλους εμάς που καθόμαστε απ' έξω χωρίς να μπορούμε να αλλάξουμε το μίζερο αυτό σκηνικό. Και κάτι τελευταίο για τον κόουτς Γιώργο Μορφέση: απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι τις γνώσεις και τις ικανότητες τις έχει και με το παραπάνω. Δύσκολο να τον αμφισβητήσεις. Αλλά συγχρόνως απέδειξε ότι προπονητής δεν είναι μόνο αυτός που κανονίζει τα συστήματα, που ξέρει να σχεδιάζει την κομπίνα στον παίκτη παραπάνω. Ούτε αυτός που θα σχεδιάσει το σωστό μαρκάρισμα στον αντίπαλο φουνταριστό. Αλλά κυρίως εκείνος που σαν τον δημιουργό θα φτιάξει ένα κλίμα, θα πετύχει τη χημεία της ομάδας ώστε αυτή να φτάσει στον τελικό της προορισμό. Και πάνω από όλα, θα μάθει στις αθλήτριές του να χαίρονται και να διασκεδάζουν με αυτό που κάνουν. Πολύ σημαντικό, διότι όλοι οι άλλοι γύρω προσποιούνται ότι χαίρονται και διασκεδάζουν. Συγχαρητήρια, Γιώργο...
από sportfm.gr