από waterboys » Τετ Αύγ 15, 2012 4:16 pm
ΚΑΠΟΙΑ ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Το τουρνουά του πόλο στο Λονδίνο τελείωσε λοιπόν με τιυς Κροάτες να κατακτούν το χρυσό μετάλιο και Ιταλούς και Σέρβους ασημένιο και χάλκινο αντίστοιχα. Σίγουρα θεωρώ πως παρακολουθήσαμε πόλο υψηλού επιπέδου σε πολλά παιχνίδια, και το άθλημα κρίνοντας και από την υψηλή προσέλευση θεατών βγήκε κερδισμένο. Πάμε όμως να δούμε κάποια συμπεράσματα για την κάθε μία ομάδα ξεχωριστά προτού πούμε κι ορισμένα πράγματα για εμάς.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν ανάποδα στην κατάταξη:
Μεγάλη Βρετανία
Δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια είχαν να εμφανιστούν οι Άγγλοι σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, παρόλο που ιστορικά είναι αυτοί που δημιούργησαν το άθλημα. Στο Λονδίνο αν και βγήκαν τελευταίοι, εμφάνισαν μια ομάδα δουλεμένη η οποία στάθηκε αξιοπρεπώς απέναντι σε πολλούς αντιπάλους πετυχαίνοντας 28 γκολ σε πέντε παιχνίδια στον όμιλό τους ένας μέσος όρος 5μιση γκολ ανά ματς απέναντι σε Ούγγρους, Σέρβους, Μαυροβούνιους, Ρουμάνους κι Αμερικάνους, καθόλου άσχημα θα λέγαμε. Το θέμα βέβαια είναι από εδώ και πέρα τι γίνεται. Θα μπορέσει μια τέτοια ομάδα που σημειωτέον είχε ένα μέσο όρο ηλικίας γύρω στα 24 χρόνια, να έχει συνέχεια. Σίγουρα θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πόλο αν θα μπορούσε να ανπτυχθεί ένα πιο οργανωμένο πρωτάθλημα στη Βρετανία η οποία είναι μια χώρα με παράδοση στην κολύμβηση. Αλήθεια FINAκαι LEN έχουν την πρόθεση να βοηθήσουν προς μία τέτοια κατεύθυνση εκπαιδεύοντας κυρίως προπονητές τόσο σε γνώσεις όσο και σε οργανωτικές δομές;
Καζακστάν
Το Καζακστάν αποτελεί ένα παράδειγμα της ελλειπούς οργάνωσης και ανάπτυξης του παγκοσμίου πόλο. Πήραν την πρόκριση από την Ασιατική ήπειρο αποκλείοντας τους Κινέζους και τους Ιάπωνες. Για να το καταφέρουν αυτό μάζεψαν μια πλειάδα παικτών Ρώσων παλεμάχων των εθνικών ομάδων όπως ο τερματοφύλακας Μαξίμοφ και ο αμυντικός Πανφίλι (ασημένιο μετάλιο στο Σίντνεϊ με την εθνική Ρωσίας αμφότεροι). Συνολικά είχαν τρεις παίκτες που ήταν 39 χρονών, έναν που ήταν 38 και άλλον έναν 37. Δεν μπορούμε να πούμε πως είναι ότι το καλύτερο να βλέπουμε ομάδες να δημιουργούνται από το πουθενά μόνο και μόνο για μια διοργάνωση και μετά να χάνονται. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα Σκόπια στην Ευρώπη που είναι μια μικτή Σερβοκροατών. Θα πρέπει η FINA να προβληματιστεί για αυτό το φαινόμενο το οποίο θεωρώ πως έχει αρνητικές επιπτώσεις στο σπορ.
Ρουμανία
Δέκατη θέση για τους Ρουμάνους οι οποίοι έπεσαν στον όμιλο του θανάτου και είχαν από την αρχή δύσκολο έργο. Πάλεψαν τα περισσότερα παιχνίδια, αλλά δεν κατάφεραν να διακδικήσουν το κάτι παραπάνω. Κρισιμότερο παιχνίδι στους ομίλους αυτό εναντίον των Αμερικάνων το οποίο πάλεψαν στα ίσα μέχρι το τέλος της τρίτης περιόδου, Σίγουρα η πρόκριση και μόνο στο Λονδίνο αποτέλεσε επιτυχία καθώς είχαν φαει τρομερό στραπάτσο με τον αποκλεισμό τους για το Πεκίνο από τον Καναδά μέσα στην έδρα τους 4 χρόνια πριν. Βρίσκονται θα λέγαμε σε ένα σταυροδρόμι καθώς η ομάδα τους αρχίζει σιγά σιγά και γερνάει. Όσο βέβαια ο Ράντου κρατάει θα υπάρχει και ανταγωνιστική ομάδα.
ΗΠΑ
Από τη δεύτερη θέση του Πεκίνου στην όγδοη οι Αμερικάνοι οι οποίοι σίγουρα είχαν έρθει με μεγαλύτερα όνειρα για αυτούς τους αγώνες. Είδαμε ενδεχομένως την τελευταία παράσταση για αρκετούς παίκτες όπως οι γνωστοί μας από την Ελλάδα Μπέιλι και Μπομπιέν. Οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν καλά το τουρνουά με νίκη επί του Μαυροβουνίου στην πρεμιέρα και επί των Ρουμάνων στη συνέχεια, αλλά από κει και πέρα δεν μπόρεσαν να επαναλάβουν τις επιτυχίες του Πεκίνου. Πολύ κρίσιμο παιχνίδι αυτό εναντίον της Ουγγαρίας την τελευταία μέρα του ομίλου όπου και με ισοπαλία θα απέφευγαν την τέταρτη θέση και το ενδεχόμενο ζευγάρωμα με τους Κροάτες. Σε ένα παιχνίδι τέτοιας κρισιμότητας έφτασαν να χάνουν με 10-3 κάπου στην αρχή της τελευταίας περιόδου, χάνοντας τελικά με κατεβασμένα χέρια. Αυτό το ματς αποτέλεσε και το τελειωτικό πλήγμα στην ψυχολογία τους η οποία είναι παροιμιωδώς εύθραυστη, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να κάνουν τρεις ήττες στη σειρά από Κροάτες, Ισπανούς και Αυστραλούς για να τερματίσουν όγδοοι. Η επόμενη μέρα απαιτεί ανανέωση καθώς οι ΗΠΑ ήταν από τις πιο μεγάλες ηλικιακά ομάδες στο Λονδίνο. Για τον προπονητή όλα είναι ανοιχτά από το ενδεχόμενο να αποχωρήσει και ο Σρέντερ και να δώσει τη θέση του στον μέχρι πρότινως βοηθό του τον Λιν, μέχρι να αναλάβει άλλος ή και να μείνουν τα πράγματα ίδια. Από τους πάικτες ο Αζεβέντο προλαβαίνει να πάει και Πέμπτη Ολυμπιάδα και λογικά θα παραμείνει ενώ από τους υπόλοιπους αρκετοί θα σταματήσουν. Σίγουρα η όγδοη θέση αφήνει πικρή γεύση, αλλά στο συνολικό απολογισμό αυτή η γενιά θα έχει να θυμάται ότι πήρε έστω ένα ασημένιο μετάλιο τέσσερα χρόνια πριν.
Αυστραλία
Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του τουρνουά οι Αυστραλοί άφησαν ελπίδες για το μέλλον. Ξεκίνησαν νωθρά αλλά όσο πέρναγε η ώρα βελτιώνονταν με αποκορύφωμα το παιχνίδι με εμάς όπου σε έναν αγώνα ουσιαστικά νοκ άουτ έκαναν μια ισοπεδωτική εμφάνιση και μία εμφατική νίκη που τους έστειλε στην οχτάδα. Από κει και πέρα η ψυχολογία τους ανέβηκε πάρα πολύ και παίζοντας με άγνοια κινδύνου φανέρωσαν τρομερές δυνατότητες σαν ομάδα, χάνοντας δύο παιχνίδια αυτό με τη Σερβία (όπου πήγαν να κάνουν την έκπληξη της εικοσαετίας) αλλά και αυτό με την Ουγγαρία κυριολεκτικά στο τελευταίο δίλεπτο. Πολύ καλές εντυπώσεις άφησαν το νούμερο 11 Χάουντεν και το νούμερο 12 Μίλλερ οι οποίοι και σημείωσαν ουκ ολίγα εντυπωσιακά γκολ ενώ τα πήγε πολύ καλά και ο φουνταριστός Μπέντσγουορθ αλλά και στην άμυνα του φουνταριστού οι Μακ Γκρέγκορ, Γουάλαν. Γενικά θα λέγαμε ότι έκαναν την καλύτερή τους εμφάνιση των τελευταίων 15 χρόνων σε μεγάλη διοργάνωση ενώ είναι και σχετικά αρκετά νέα ομάδα.
Ισπανία
Ούτε κρύο ούτε ζέστη για τους Ισπανούς η έκτη θέση καθώς σαν ομάδα παρουσιάζουν μια στασιμότητα την τελευταία διετία χωρίς να έχουν μπορέσει να επαναλάβουν τα επιτεύγματα της Μελβούρνης το 2007 (χάλκινο μετάλιο στο παγκόσμιο) αλλά και της Ρώμης το 2009 όπου πήγαν στον τελικό. Πολύ καλό τουρνουά έκανε ο Μινγκέλ ενώ η Αγία Τριάδα Μολίνα, Γκαρσία, Περόνε κινήθηκαν σε μέτρια επίπεδα. Από τη νέα γενιά καλοί ήταν και οι Εσπανιόλ, Μάγιαρατς ενώ ο Πέρεζ ακρογωνιαίος λίθος της επίθεσης για μια δεκαπενταετία αποχωρεί πλέον στα 41 του. Φαίνεται να έχουν χάσει λίγο απ’την σπιρτάδα τους οι Ισπανοί (και αυτήν να την έχουν βρει οι Ιταλοί!) και αυτό αποτυπώνεται στα αποτελέσματά τους. Λογικά θα παραμείνει ο Αγκιλάρ στον πάγκο καθώς υπάρχει του χρόνου παγκόσμιο στη Βαρκελώνη, εκτός κι αν υπάρξουν εξελίξεις μέσα στους επόμενους 2 μήνες.
Ουγγαρία
Για τους Ούγγρους με τα τρία συνεχόμενα Ολυμπιακά χρυσά σίγουρα η Πέμπτη θέση δεν τους κάθεται καλά στο στομάχι. Ήταν η μεγαλύτερη ομάδα σε μέσο όρο ηλικίας από τις καλές κάτι που μαρτυράει το ότι δεν έχει δουλέψει τόσο καλά το παραγωγικό σύστημα παικτών στη Βουδαπέστη. Ο Κέμενι είναι αλήθεια ότι προσπάθησε την τελευταία τριετία να ανανεώσει την ομάδα αφήνοντας έξω Κάσας, Κις, Μπένεντεκ κι ενίοτε τον Σέτσι αλλά δεν του έβγαινε και γι’αυτό τους έφερε όλους πίσω. Παρόλα αυτά δεν έδειχναν την εικόνα γηρασμένης ομάδας το αντίθετο μάλιστα. Αυτό που σίγουρα έκανε μπαμ ήταν το ότι είχαν απωλέσει την ψυχολογία της ανίκητης ομάδας που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Κάπου δηλαδή οι ίδιοι δεν πίστευαν στον εαυτό τους. Δεν βοηθήθηκαν κι από την κλήρωση καθώς έπεσαν στο δύσκολο όμιλο και άρχισαν απέναντι σε Σέρβους, Μαυροβούνιους σημειώνοντας δύο ήττες, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για αυτούς. Βέβαια αυτό που μένει είναι ότι τελικά έμειναν έξω από την Ιταλία μια ομάδα που ναι μεν τους έχει κερδίσει στο παρελθόν, αλλά που σίγουρα δεν θα αποτελούσε σε καμία περίπτωση φόβητρο στις εποχές της παντοδυναμίας τους... Αγωνιστικά αντιμετώπισαν πρόβλημα στην άμυνα σε όλο το τουρνουά ενώ και οι δύο τερματοφύλακες δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν τη σιγουριά παλιότερων διοργανώσεων. Στην επίθεση ήταν και πάλι η πιο εύστοχη ομάδα με ένα ποσοστό πάνω από το 40% σημειώνοντας πολλά εντυπωσιακά γκολ. Το μέλλον τώρα διαγράφεται αβέβαιο καθώς θα επακολουθήσουν ριζικές αλλαγές ενώ πολύ πιθανό είναι να αποχωρήσει και ο Κέμενι. Η νέα Ουγγαρία θα στηριχθεί πάνω στα αδέρφια Βάργκα, τον Χοσνιάτσκι κι ενδεχομένως τους Νάγκι, Μάνταρας ενώ υπάρχουν και ταλέντα που έρχονται από πίσω όπως ο αριστερόχειρας Βάμος. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια πολιστική υπερδύναμη με πάρα πολλά παιδιά που ασχολούνται με το πόλο στη Βουδαπέστη, οπότε είναι σίγουρο ότι θα παραμείνουν ανταγωνιστικοί. Σε ποιο επίπεδο θα βρίσκονται, αυτό είναι κάτι που μένει να το δούμε..
Μαυροβούνιο
Οι Μαυροβούνιοι έφτασαν πάλι στην τετράδα αλλά δεν τα κατάφεραν να ανέβουν στο βάθρο. Είναι αλήθεια ότι αυτή τη φορά έδειχναν πιο ικανοί από ποτέ αλλά και πάλι στην κρίσιμη στιγμή κάτι τους έλειπε. Δεν τους ευνόησαν πάλι και οι διασταυρώσεις καθώς έπεσαν στον ημιτελικό πάνω στην Κροατία την πιο φορμαρισμένη ομάδα, όπως είχε συμβεί και 4 χρόνια πριν που είχαν πέσει πάνω στην Ουγγαρία. Σε αυτόν τον ημιτελικό προδώθηκαν από τον παίκτη παραπάνω τους απέναντι στους Κροάτες κάνοντας σχεδόν δύο περιόδους να σκοράρουν κάποια στιγμή, γεγονός που έδωσε στην Κροατία μία διαφορά στο σκορ που ήταν δύσκολο να καλυφθεί. Στον μικρό τελικό είχαν ουσιαστικά πετάξει τη Σερβία στο καναβάτσο όταν στην αρχή της τέταρτης περιόδου προηγήθηκαν με τρία γκολ, αλλά και πάλι στάθηκαν θα λέγαμε άτυχοι καθώς οι Σέρβοι έπαιξαν υπερπόλο στο τελευταίο πεντάλεπτο κάνοντας με ένα απίστευτο ξέσπασμα ένα σερί 4-0. Το Μαυροβούνιο θα έχει λογικά άλλη μια ευκαιρία στο Ρίο να πάρει το μετάλιο που του έχει τόσο λείψει καθώς οι περισσότεροι παίκτες προλαβαίνουν ηλικιακά, το θέμα βέβαια είναι αν οι συνθήκες που θα δημιουργηθούν θα τους βγάλουν ως εκεί.
Σερβία
Τέταρτο συνεχόμενο μετάλιο για τη Σερβία μετά από Σίντνεϊ, Αθήνα, Πεκίνο αλλά και πάλι δεν είναι το χρυσό. Είναι φανερό πάντως πως σε αυτή τη Σερβία ενώ υπάρχει μεγάλο ταλέντο υπάρχει κι έλλειμα πειθαρχίας. Σίγουρα η εικόνα που είδαμε πολλές φορές να είναι μεζεμένη η ομάδα κι αντί να μιλάει ο Ουντόβισιτς ο προπονητής να μιλάει ο Ουντόβισιτς παίκτης, δεν ταιριάζει σε μια ομάδα της παράδοσης και της αξίας των Σέρβων. Αντίστοιχα φαινόμενα είχαμε και 4 χρόνια πριν όταν είχαν πλακωθεί ο Σάπιτς με τον Σέφικ μπροστά στον κόσμο στο Ολυμπιακό χωριό με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν αμφότεροι από την εθνική ομάδα. Φαίνεται πάντως ο Ουντόβισιτς (ο προπονητής) σαν να μην μπορεί να ελέγξει την κατάσταση ενώ δέχτηκε και κριτική για την επιλογή του μικρού Σάπονιτς στην ομάδα καθώς λέγεται ότι επηρεάστηκε από την οικογένεια του παίκτη η οποία είναι πλούσια (το ίδιο έργο τελικά παίζεται παντού!). Το έλλειμα πειθαρχίας πάντως φάνηκε στα δύσκολα, όταν στον ημιτελικό με την Ιταλία η ομάδα δεν μπορούσε να αντιδράσει συντεταγμένα και να γυρίσει το ματς απέναντι σε μία σαφώς κατώτερη ομάδα... Για την επόμενη μέρα πάντως το μέλλον είναι ευοίωνο καθώς ο μέσος όρος ηλικίας των Σέρβων είναι χαμηλός και θα λέγαμε ότι το μέλλον τους ανήκει. Για τον προπονητή ακούστηκε ότι συμφώνησε και θα παραμείνει στο τιμόνι και στα επόμενα χρόνια.
Ιταλία
Τι να πρωτοπεί κανείς για την Ιταλία; Απέναντι σε κάθε προγνωστικό κατάφεραν και πάλι να αφήσουν εκτός πολύ μεγάλα ονόματα και να ανέβουν στο βάθρο. Το τρομερό είναι ότι φέτος έδειχναν γενικότερα σε κακή κατάσταση, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα στα παιχνίδια προετοιμασίας ενώ ξεκίνησαν και σχετικά χλιαρά το Ολυμπιακό τουρνουά. Αυτό που φάινεται όμως είναι πως στη συγκεκριμένη ομάδα ο προπονητής έχει χτίσει μία νοοτροπία νικητή που τους γιγαντώνει απέναντι στα δύσκολα, με συνέπεια να βλέπουμε αυτά τα αποτελέσματα. Αυτό φάνηκε και στο Ευρωπαϊκό του Αιντχόβεν το χειμώνα, όταν χωρίς τον Τεμπέστι που αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο κυρίως για την ψυχολογία της ομάδας, κατάφεραν και πάλι να παίξουν στον ημιτελικό. Στο Λονδίνο το παιχνίδι που γύρισε την ψυχολογία ήταν αυτό με την Ισπανία την τελευταία μέρα των ομίλων όταν κόντρα σε ψίθυρους για επιλογή αντιπάλου, η Ιταλία έπαιξε στα ίσα απέναντι στους Ισπανούς χωρίς να την ενδιαφέρει ότι η νίκη την έφερνε αντιμέτωπη με την Ουγγαρία. Από εκεί και πέρα δύο ονειρικά παιχνίδια απέναντι σε Ούγγρους και Σέρβους και πρόκριση στον τελικό. Εκεί φάνηκαν λίγο να ξεμένουν από δυνάμεις κάτι λογικό καθώς κάθε τους νίκη απέναντι σε φαβορί έρχεται μετά από υπερπροσπάθεια κυρίως στην άμυνα. Σε τεχνικό επίπεδο οι Ιταλοί παίζουν τα ίδια πάνω κάτω συστήματα εδώ και χρόνια, με άμυνα που ξεκινάει από το πρες και γυρίζει σε ζώνη από το 2 και το 3 ή το 3 και το 4, σύστημα το οποίο αρκετές φορές γίνεται και ανάμεσα στο τέλος του χρόνου, μια άμυνα που παραδοσιακά αρέσει στους Ιταλούς. Μπροστά παίζουν για την αποβολή και σχεδόν σε κάθε επίθεσή τους γίνεται ένα μπάσιμο για να ανοίξει ο χώρος και να περάσει η μπάλα στα δύο μέτρα ή ενίοτε να ανέβει κάποιο εξτρέμ και να σουτάρει πεντάμετρο. Ήταν γενικά καλοί στον παίκτη παραπάνω όπου αν είχαν έναν καλύτερο παίκτη στο δεύτερο δοκάρι αντί του Πρίμους θα είχαν βάλει τουλάχιστον άλλα πέντε γκολ. Η άμυνά τους είναι χτισμένη γύρω από την παρουσία του Τεμπέστι ενώ στο λιγότερο έπαιζαν από τη μία πλευρά κινητικά και από την άλλη συνήθως πιο κλειστά. Αναφέρθηκα λίγο πιο αναλυτικά στα συστήματα της Ιταλίας για να δείξω ότι δεν έκαναν τίποτα το τρομερά ιδιαίτερο. Αυτό όμως που δεν αποτελεί σύστημα αλλά είναι τρομερά σημαντικό είναι η ομαδικότητα και η αποφασιστικότητα με την οποία αντιμετώπιζαν τα παιχνίδια καθώς και η διαρκής πίστη για τη νίκη που επιδεικνύουν τα τελευταία χρόνια. Όσο ο Καμπάνια παραμένει στο τιμόνι μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα για αυτή την ομάδα, αρχής γενομένης από το παγκόσμιο του χρόνου.
Κροατία
Πρώτο Ολυμπιακό χρυσό για αυτή τη νέα χώρα που έχει μια εικοσαετή παρουσία στις αθλητικές διοργανώσεις. Οι Κροάτες έφτασαν όσο κι αν ακούγεται οξύμορο άνετα στην πρώτη θέση αφού δεχόντουσαν μάξιμουμ 6 γκολ σε κάθε παιχνίδι, με εξαίρεση την Ισπανία που τους έβαλε 7. Αυτό ήταν και το μοναδικό μέτριο παιχνίδι τους στη διοργάνωση, καθώς κόλλησαν λίγο απέναντι στην Ισπανική άμυνα. Κατά τα άλλα παρουσίασαν μια ομάδα ισοροπημένη με κύριο χαρακτηριστικό τη δύναμη στον άξονα, καθώς τερματοφύλακας, αμυντικοί φουνταριστού και φουνταριστοί είχαν όλοι πολύ υψηλή απόδοση. Στην επίθεση ανέτειλε το άστρο του Σούκνο ο οποίος έρχεται να προστεθεί στους ήδη υπάρχοντες καλούς σουτέρ Μπόσκοβιτς, Μούσλιμ, Μπάρατς, Γιόκοβιτς. Ο Σάντρο Σούκνο είναι γιος του Γκόραν Σούκνο που είχε πάρει κι αυτός χρυσό μετάλιο το 1984 στο Λος Άντζελες με την ενωμένη Γουγκοσλαβία με προπονητή και τότε το Ρούντιτς. Θα μας απασχολήσει αρκετά τα επόμενα χρόνια καθώς πρόκειται για περίπτωση πολύ καλού παίκτη που ενδεχομένως θα αφήσει το στίγμα του στο Κροατικό πόλο. Κι όμως μόλις λίγους μήνες πριν η Κροάτες απογοήτευσαν στο Ευρωπαϊκό του Αιντχόβεν όταν μια ήττα εκτός προγράμματος από τους Γερμανούς στον όμιλο τους έστειλε εκτός εξάδας στην ισοβαθμία, για να καταλάβουν τελικά την ένατη θέση με αρνητικότερο παίκτη τότε τον τερματοφύλακα Πάβιτς. Το γεγονός αυτό φαίνεται πως τους πείσμωσε καθώς είναι μια γενικά ασταθής ομάδα που πολλές φορές αδικεί τον εαυτό της. Οι ικανότητες βέβαια πάντα υπήρχαν κι εδώ στο Λονδίνο όπου τους έτυχε μια καλή κλήρωση με αντίπαλους τις τρεις Μεσογειακές χώρες ήταν η ώρα να δείξουν την αξία τους. Αγωνιστικά βασίστηκαν κυρίως στον πολύ καλό παίκτη λιγότερο, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι με εξαίρεση το παιχνίδι με την Ισπανία όλα τα άλλα ματς συμπεριλαμβανομένου και του τελικού τα κέρδισαν με διαφορές μεγαλύτερες του ενός γκολ. Τελευταίο αφήνουμε το Ρούντιτς ο οποίος αναμόρφωσε την εθνική Κροατίας η οποία μετά τη δέκατη θέση στην Ολυμπιάδα της Αθήνας είναι αλήθεια ότι είχε πέσει σε ένα τέλμα. Από το 2005 που ανέλαβε έκανε πλήρη ανανέωση με εξαίρεση το φουνταριστό Χίνιτς και τον αμυντικό Μπάρατς κι έκτισε μια ομάδα η οποία μπόρεσε μέσα σε εφτά χρόνια να πάρει το χρυσό μετάλλιο σε όλες τις διοργανώσεις. Το γεγονός δε ότι ο Ρούντιτς έχει καταφέρει να πάρει χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς με τρεις διαφορετικές ομάδες και κυρίως σε τρεις διαφορετικές εποχές δείχνει και το μέγεθός του ανδρός, αλλά και την επιρροή του στο άθλημα συνολικά.