Δυστυχώς τα κορίτσια δεν τα κατάφεραν κι έμειναν έξω. Και λέω δυστυχώς γιατί αν προκρινόμασταν θεωρώ πως θα είχαμε βάσιμες ελπίδες για ένα μετάλλιο, σε μία Ολυμπιάδα που προβλέπεται να έχουμε σαν Ελληνική αποστολή πολύ λίγες επιτυχίες.
Ομολογώ πως δεν είμαι fan του γυναικείου πόλο και δεν παρακολούθησα και κανένα παιχνίδι στο Προολυμπιακό της Τεργέστης. Πάντα πίστευα πως για κάποιον που έχει παίξει πόλο, το γυναικείο πραγματικά δυσκολα αντέχεται, προσωπικά τουλάχιστον όποτε παρακολουθώ αγώνα, πάντα κάπου γύρω στη μέση βαριέμαι και θέλω να αλλάξω κανάλι
Αυτό όμως δεν παύει να σημαίνει πως θα ήταν τρομερά άδικο και ανόητο να μην αναγνωρίσει κανείς την τεράστια προσπάθεια που κάνουν τα κορίτσια μέσα στην πισίνα σε ένα άθλημα όπως το πόλο, που από τη φύση του λόγω του νερού είναι και τρομερά επίπονο και υπερβολικά δύσκολο. Και φυσικά η συγκεκριμένη εθνική με τις τόσες επιτυχίες αναμφισβήτητα έχει κάνει τρομερή διαφήμιση στο άθλημά μας, που εν μέσω κρίσης κυριολεκτικά χαροπαλεύει για να επιβιώσει.
Ανεξάρτητα πάντως από το τι έγινε στην Τεργέστη η δουλειά φαινόταν φέτος ότι δεν πάει καλά. Οι λόγοι για μένα είναι απλοί. Είναι δυστυχώς χαρακτηριστικό του λαού μας να χάνουμε το μέτρο είτε όταν έχουμε να διαχειριστούμε επιτυχίες, είτε αποτυχίες. Είμαστε ως γνωστόν και σαν λαός των άκρων. Στον αθλητισμό όπως όλοι γνωρίζουν δεν υπάρχει χρόνος για να επαναπαυτείς. Η χαρά της επιτυχίας τελειώνει μέσα σε μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα. Μετά ξαναρχίζεις απ'την αρχή. Αυτό είναι κανόνας. Αν δε θέλεις να πιεστείς και να μοχθήσεις τότε αποσύρεσαι. Αν όμως θες να συνεχίσεις, τότε πρέπει να βάλεις το κεφάλι κάτω και να προσπαθήσεις το ίδιο με πριν ή και περισσότερο, γιατί κανείς δεν πρόκειται να σου χαρίσει τίποτα. Πολύ περισσότερο αν είσαι πρώτος και όλοι θα έχουν ένα έξτρα κίνητρο όταν θα σε αντιμετωπίσουν! Κάπου εδώ νομίζω ότι την πατήσαμε εμείς. Τεχνικά δεν πιστεύω ότι φταίει ο Μορφέσης, με επιφύλαξη βέβαια γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις. Ούτε καλά καλά και οι οι πάικτριες πρέπει να φταίνε. Κι αυτό γιατί είμαι σίγουρος ότι η ομάδα αγωνιστικά ακολούθησε την ίδια συνταγή που ακολουθεί μέχρι τώρα και που της έφερε επιτυχίες. Αυτό όμως που σίγουρα άλλαξε και φταίει είναι αναμφισβήτητα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και κυρίως το πώς τη διαχειριστήκαμε. Συνεντεύξεις, βραβεύσεις, ομιλίες, όλα αυτά δεν έχουν σχέση με πόλο. Πρέπει να είσαι σε θέση να καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που σε έφερε ψηλά και στο πίσω μέρος του μυαλού σου πάνω απ'όλα να αντιλαμβάνεσαι ότι όσοι σε βραβεύουν και σου σφίγγουν το χέρι δεν θα είναι μαζί σου αύριο μέσα στο νερό να σε βοηθήσουν. Εκεί δυστυχώς θα είσαι μόνος σου και θα πρέπει να ανατρέξεις στην προπόνηση σου και στην προσωπικότητά σου, προκειμένου να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες που θα συναντήσεις...
Κάπως έτσι λοιπόν την πατήσαμε τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη και ήταν και φυσιολογικό, καθώς μιλάμε για ερασιτέχνες αθλητές και δει για κορίτσια. Η ομάδα φάνηκε ότι εσωτερικά άδειασε, νομίζω πως αυτό έκανε μπαμ από την αρχή...
Παρ'ολα αυτά δεν υπάρχει χρόνος για κλάμματα. Ήδη θα πρέπει να κάτσουν κάτω και να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα, ούτως ώστε να επιστρέψουμε δυνατότεροι. Δεν μας πήραν τα χρόνια. Τη σφαλιάρα του αποκλεισμού θα πρέπει να τη διαχειριστούμε έτσι ώστε να μας κάνει καλό. Υπάρχει εξάλλου για τις περισσότερες από τις τωρινές παίκτριες μέλλον αθλητικό και χρόνος για να επανέλθουμε. Και αυτή τη φορά θα επανέλθουμε σοφότεροι ή σωστότερα σοφότερες!